Wanted [chapter 10]

 Wanted [chapter 10]

  ร่างเล็กยอมเดินตามร่างแกร่งมาแต่โดยดี    ไม่มีเสียงทักท้วงใดๆทั้งสิ้นตลอดระยะทาง  กระทั่งร่างแกร่งของตำรวจหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเดินมาจนถึงห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง…

“ถึงแล้วล่ะ..”  ยูชอนหันมาบอกนักโทษร่างน้อยที่มัวแต่เดินเหม่อลอย  ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นสบมองด้วยแววตาอิดโรย  ราวกับจะบ่งบอกอะไรบางอย่างว่าเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ไม่ยอมปริปากพูดออกมา  เห็นแล้วก็นึกสงสารจับใจ

“หิวข้าวหรือเปล่า...แล้วได้กินอะไรมาบ้างเหรอยัง หืม”

“ย..ยังเลยครับ”  มือเล็กสัมผัสท้องน้อยๆของตัวเองพลางลูบป้อยๆ ด้วยความหิวโหย  ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด  จากผิวพรรณที่ดูผ่องใสนวลเนียนไร้ที่ติ  ในตอนนี้กลับมีรอยตำหนิทั้งยังผอมโซจนน่าเป็นห่วง

“เสร็จแล้ว...เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวนะ...เอ่อ  ในคุกนี่แหละ ไม่ได้ออกไปข้างนอกนะ อย่าเพิ่งดีใจ” ยูชอนพูดแกมหยอก  หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของคนตัวเล็กสักนิดก็ยังดี  และก็ได้ผล  หากแต่เป็นรอยยิ้มแห้งๆไร้ชีวิตชีวาไม่ได้สดใสเช่นดอกไม้แรกแย้มที่คอยแต่งแต้มให้โลกใบนี้ดูสดใสดั่งที่ใจต้องการ...แต่ก็ยังดี กว่าจุนซูไม่ยิ้มออกมาเลย....

มือใหญ่ผลักประตูที่ไม่ได้ล็อคให้เปิดออก พร้อมเดินนำคนตัวเล็กเข้าไปข้างใน  คนตัวเล็กจำต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้  หัวใจดวงน้อยๆกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ...  หยาดเหงื่อเม็ดโตไหลซึมช่วงขมับด้วยความวิตก  เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับจำเลยของเขาในตอนนี้เลย

    ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดแคบ  มีเพียงโต๊ะยาวตั้งอยู่กลางห้องพร้อมแสงไฟสีเหลืองทองสลัวๆ   นั้นแลดูน่ากลัวในความรู้สึกของจุนซู  ร่างเล็กเดินเข้าไปยังโต๊ะยาวทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า  พร้อมหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามกับแม่เลี้ยงของเขา    ความเงียบผสมกับความอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นภายในห้องแคบ  ผู้ที่ตกเป็นจำเลยซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามลอบยิ้มร้ายในขณะที่จุนซูไม่ทันได้มอง  แต่ยูชอนกำลังสังเกตเห็น...

“ฉันขอคุยกับจุนซูตามลำพังได้มั้ย?” หญิงสาววัยสี่สิบปลายๆเอ่ยขอยูชอน   ขณะที่สายตากำลังจับจ้องไปที่จุนซูเพื่อสำรวจผลงาน   พลางยิ้มเยาะในใจ

“ไม่ได้หรอกครับ...ยังไงเราก็ต้องยืนคุมจนกว่าจะหมดเวลาเยี่ยม”  ยืนกรานที่จะไม่ไป  เลยได้เห็นสายตาไม่พอใจของหญิงสาววัยกลางคน   จนกระทั่งจุนซูต้องคอยส่งสายตามองมาที่ยูชอน เป็นเชิงขอร้องให้ตนได้คุยกับผู้เป็นแม่เลี้ยงของเขาตามลำพัง

ยูชอนจึงยอมเดินออกไปแต่โดยดี โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูไว้ดั่งเดิม  เมื่อภายในห้องเหลือเพียงแค่สองคน  อึนยองจึงเป็นฝ่ายเริ่มต้นสนทนาก่อน

“เป็นยังไงบ้าง...ดูสิ มาอยู่ไม่กี่วัน  ทำไมดูซีดเซียวแบบนี้   ฉันสงสารเธอนะ  จุนซู” น้ำเสียงที่แลดูเป็นห่วงจับใจแต่ความรู้สึกนั้นหาไม่....ใช่สิ  คิมอึนยอง กำลังสะใจเป็นบ้า

“นี่แหละเวรกรรม  ทำอะไรกับใครไว้ ผลกรรมย่อมตามสนองในไม่ช้า ซึ่งเธอกำลังเผชิญมันอยู่” ยังคงควบคุมน้ำเสียงให้แลดูเห็นใจคนฝั่งตรงข้าม  แต่ประโยคนั้นแดกดันกระแทกเข้ากลางใจอีกคนจนรู้สึกเจ็บปวด

เจ็บปวดเพราะความจริง...เขาไม่ได้ทำอะไรผิด  เหตุใด เขาจะต้องมาทนรับกับเวรกรรมที่ตนไม่ได้เป็นคนก่อ

ฟ้ามีตา...แต่ไม่เคยมองมาที่เขาเลยใช่มั้ย?

“ผม...ไม่ได้ทำ” เสียงแหบพร่าดูไม่สู้ดีเอาเสียเลย  ประโยคแก้ตัวที่ฟังดูไม่ขึ้น  พูดให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อ  เขาควรสงสารตัวเองใช่มั้ย? หรือสมเพชตัวเองดีนะ...

“น่าเห็นใจนะ”

“แต่ฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้  เพราะหลักฐานมัดตัวซะขนาดนั้น”

“อีกอย่าง....เธอยังมีชีวิตอยู่  แต่ลูกชายของฉันเขาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว  ฮึ่กก...เธอจะให้ฉันเห็นใจใครดีล่ะ  ฮึ”   เค้นน้ำตาเพียงนิดก็ดูน่าสงสารขึ้นมาทันตาเห็น  เรื่องเสแสร้งนี่เขาถนัดนัก...

จุนซูไม่พูดอะไร  ได้แต่ก้มหน้าสะอื้นไห้อยู่เงียบๆ  สู้อยู่ทรมานกายภายในห้องนรกนั่นยังไม่เจ็บปวดทรมานหัวใจเท่าตอนนี้เลย 

“อ้อ! รู้จักคิมแจจุงหรือเปล่า”  ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาตกใจ   ชื่อนี้ไม่ได้จำจนขึ้นใจ  หากแต่สมองก็ไม่เคยคิดจะลืมชื่อคนที่คอยแต่จะทำร้ายเขาได้เลย

“ท..ทำไมหรอครับ”

“ฉันรู้จักกับเขา” จู่ๆ ก็รู้สึกมีหินก้อนใหญ่กดทับลงมาที่หัวใจจนรู้สึกหนักอึ้งเหลือเกิน   แล้วยังไงอีก..รู้สึกเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น..ใช่หรือเปล่า

“ฉันฝากให้คิมแจจุงคอยอยู่ดูแลเธอในคุกนี้ยังไงล่ะ  จะได้ไม่เหงา”

   อึนยองเพ่งพินิจเสมองดูลูกเลี้ยงไม่รู้เบื่อ  จากเด็กชายไร้เดียงสาผิวกายนวลผ่องสะอาดใส  ในตอนนี้มันก็คือซากศพดีๆนี่เอง

“ดูแล...ดูแลด้วยการทำร้ายผมอย่างงั้นเหรอครับ ฮึ่กก” หยดน้ำใสเริ่มครอรื้นที่สองขอบตา...  นัยน์ตาเรียวเล็กแดงก่ำ หยาดน้ำที่แทบกลั่นออกมาเป็นสายเลือด  นั่นก็ไม่ได้ช่วยรู้สึกดีขึ้นสักนิด   ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังบรรเทาอาการรวดร้าวในหัวใจไม่ได้เลย

“ทำร้ายเธอ  อย่างงั้นเหรอ  หึ! ก็สมควรแล้วนี่  ก็บอกแล้วมันคือเวรกรรม  เธอต้องชดใช้ นั่นมันไม่ถูกหรือไง” แววตาที่เต็มไปด้วยความสะใจเริ่มแทนที่แววตาแสนอ่อนโยนก่อนหน้านี้   จุนซูไม่ใช่คนโง่  ที่จะมองไม่เห็น...เพียงแค่รู้สึกตัวช้าไปว่ากำลังโดน กลั่นแกล้งจากคนที่ไว้ใจ

“จนกว่าคุณจะสะใจ..เชิญลงโทษผมเสียให้พอเถอะครับ”

“หากกฎหมายจะทำร้ายคนที่ไม่ได้ทำผิด...นั่นก็แล้วแต่ความอยุติธรรมในชั้นศาลที่จะตัดสิน” จุนซูพูดตัดพ้อ  นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายที่ได้ยินก็ถึงกับแสยะยิ้มอย่างเปิดเผย

“เธอกำลังกล่าวหาว่าศาลไร้ความยุติธรรมงั้นเหรอ..ชั้นฟ้องข้อหาดูหมิ่นได้นะ”

“เชิญครับ...ยังไงมันคงไม่หนักไปกว่าคดีฆ่าคนตายนักหรอก”

ร่างกาย  หรือหัวใจ  ที่กำลังอ่อนล้า  สองสิ่งนี้กำลังทำงานอย่างหนักจนตัวเขาแทบแบกรับมันไว้ไม่ไหว  เหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน 

เอี๊ยดด..

ยูชอนเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะ  ใบหน้าหวานเสหันไปมองด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจเพราะเขาทรมานที่จะต้องมานั่งเผชิญหน้ากับจำเลยของเขาเต็มทน  คำสนทนาแสนสั้นแต่บาดลึกถึงขั้วหัวใจเกินจะทานทน พอแล้ว...พอกันที  สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้  ไม่มีใครที่เขาจะไว้เนื้อเชื่อใจได้อีก...

“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว... ”  นั่นแหละ  คือคำที่เขาอยากได้ยินเหลือเกิน

“ไว้ว่างๆฉันจะมาเยี่ยมใหม่นะ... อ้อ! ลืมบอกไป  อาทิตย์หน้าเตรียมรอคำตัดสินของชั้นศาลด้วยล่ะ  ไว้วันนั้นเราค่อยเจอกันดีกว่า” แอบลอบยิ้มเยาะในใจ แม้สีหน้าจะดูนิ่งเฉยก็ตาม  คุณนายคิมก้าวเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีดูสง่า  แต่ภายในต่ำช้า มิอาจมีใครที่จะดูรู้

‘คีย์...ลูกต้องสะใจไม่แพ้แม่แน่ๆ  อยากให้มาเห็นกับตาจังเลย หึหึ’ นั่นคือเสียงภายในใจของหญิงสาววัยกลางคน

จะเหลือแต่เพียงผู้เคราะห์ร้ายอย่าง คิมจุนซู  ที่จะต้องอยู่เผชิญกับความเจ็บปวดแบบไม่มีที่สิ้นสุด

“ฮึ่กก..ฮือออ...” ใบหน้าหวานฟุบลงกับโต๊ะ พร้อมเสียงร้องไห้ดังระงมภายในห้องแคบ จนคนที่ฟังรู้สึกสะเทือนใจเหลือแสน มือใหญ่ยกขึ้นจะแตะสัมผัสเพื่อปลอบประโลม  แต่แล้วก็ต้องลดมือลง  เพราะเคยเห็นเวลาที่เด็กๆร้องไห้  ผู้ใหญ่ยิ่งปลอบ  เด็กน้อยก็ยิ่งได้ใจร้องไห้หนักเข้าไปอีก  หากแต่มาคิดดูอีกทีจุนซูก็โตแล้ว  ที่สำคัญไม่ได้ร้องไห้งอแงเพราะเรื่องไร้สาระเหมือนเด็กๆ  นี่มันเรื่องร้ายแรงเลยต่างหาก

“ไม่เป็นไรนะ”  อยากจะโอบกอดเพื่อปลอบโยน  แต่คงทำได้แค่เพียงวางมือบนบ่าน้อยพร้อมคำพูดสั้นๆที่รู้ทั้งรู้ว่ามันคงไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้นหรอก

“ฮึ่กก...หากผมทำผิดจริง   ผมก็จะยอมตายเพื่อความยุติธรรมกับคนที่เสียชีวิตลงเพราะฝีมือของผม...แต่นี่..ฮือออ  ผมไม่ได้ทำผิด  ผมควร  ฮืออ  ผมสมควรที่จะตายหรือเปล่า” ใบหน้าหวานแหงนขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างใคร่หาคำตอบ ปรากฏคราบน้ำตาเลอะเต็มใบหน้า  จุนซูรู้สึกปวดระบมที่ดวงตาเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก   ร้องไปก็เท่านั้น  เขารู้..มันไม่ได้ช่วยอะไร...แต่น้ำตามันก็ไม่ยอมหยุดไหลเลยเมื่อหัวใจกำลังรู้สึกเจ็บ....

“ฉันเชื่อนายนะ จุนซู...ฉันเชื่อว่านายไม่ได้ทำ”

“สักวันฉันจะหาหลักฐานมาให้ได้  ฉันจะช่วยให้นายรอดพ้น  เชื่อใจฉันเถอะนะจุนซู   ฉันรู้ว่านายเป็นคนดี  และฉัน...ก็พร้อมยินดีเสมอที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือคนดีอย่างนาย”  จุนซูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที  แต่แล้วเมื่อหวนนึกถึงในความเป็นจริง  ว่าจะมีตำรวจที่ไหนกัน  ที่กล้ายื่นมือมาช่วยเหลือนักโทษ  หรืออาจจะเป็นเพราะเขาหูฝาด

แววตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายส่งผ่านให้ยูชอนรับรู้  มือใหญ่ทั้งสองข้างจึงค่อยๆประคองไหล่บางเพื่อให้คนตัวเล็กได้ยืนขึ้นมา

“เอาล่ะ..ที่นายได้ยินเมื่อครู่นี้ ฉันพูดจริง  นายไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ  ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน  ฉันก็ช่วยนายให้ออกจากคุกนี้ให้ได้  เพราะฉะนั้นตอนนี้สบายใจได้แล้วนะ  ไปกันเถอะ!”  มือใหญ่เปลี่ยนมาจับกระชับมือนุ่มนิ่มแทน  พร้อมพาร่างบอบบางเดินออกมานอกห้อง   แขนเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ รู้สึกเต็มตื้นในอกจนอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ

“ขอบคุณนะครับ” รอยยิ้มอ่อนๆ พร้อมคำขอบคุณจากปากของจุนซูที่กลั่นออกมาด้วยหัวใจนั้นทำให้ยูชอนรู้สึกดีมากเหลือเกิน

.

.

 ที่ห้องของแจจุง...

     ไม่รู้ต่อกี่ครั้งในระยะเวลาครึ่งค่อนวันที่เขาทั้งลุกทั้งนั่งด้วยความว้าวุ่นใจ  เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบควันของมันลงไปในปอดไม่รู้จบ    นึกว่ามันจะช่วยให้ผ่อนคลาย  แต่เปล่าเลย...สมองไม่เคยที่จะหยุดคิดเรื่องของ...เจ้าเด็กนั่นได้เลยสักวินาทีเดียว

“ตอนเด็กๆก็น่ารักอยู่  ทำไมตอนนี้ถึงได้ขี้เหร่นักนะ” ร่างแกร่งล้มตัวลงนอนไปกับเตียงขนาดเล็ก  แม้กระทั่งอยู่เพียงแค่ลำพัง  เขาก็ยังคงปากแข็งอยู่แบบนี้ร่ำไป...

อยากหาอะไรแก้เบื่อทำ..แต่ที่ระบายดันไม่อยู่ซะนี่

.

.

.

 แสงสีเหลืองทองสุดท้ายของพระอาทิตย์ยามอัสดง  โผล่อยู่บนเส้นขอบฟ้าก่อนจะถูกความมืดของช่วงเวลาพลบค่ำครอบคลุมในที่สุด  เป็นลางบอกว่าในเวลานี้ เขาควรที่จะกลับไปยังที่ของตนได้แล้ว

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ  วันว่างของคุณแท้ๆ ยังมาเสียเวลากับคนอย่างผมอีก” ยูชอนเป็นคนที่รักษาสัญญาอย่างแท้จริง  เขาพาตนไปกินข้าวและเดินเล่นในสถานที่แห่งนี้ ท่ามกลางสายตาของเหล่านักโทษที่มองมาราวกับกำลังสงสัยในความสัมพันธ์เชิงชู้สาวระหว่างตำรวจและนักโทษอย่างเขา  จุนซูกังวลไม่น้อย  แต่ยูชอนกลับบอกให้ตนไม่ต้องไปสน เพราะเราคบกันแบบเพื่อนด้วยความบริสุทธิ์ใจ

 หากยูชอนไม่พาเขาออกมาเปิดหูเปิดตา  เขาคงไม่มีวันได้รู้เลยว่าจะมีสวนต้นไม้นานาพันธุ์ที่คอยให้ความร่มรื่นจนหัวใจรู้สึกสงบลง  และยังมีอีกหลายมุมมองที่เขาเพิ่งสัมผัสจากคนๆนี้  มันมากกว่าความอ่อนโยน  แต่มันคือความจริงใจที่เขาต้องการจากใครสักคนหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเต็มใจ  กลับห้องได้แล้วนะ  ก่อนที่จะมืดค่ำไปมากกว่านี้”

“ไม่กลับไปห้องนั้นแล้วล่ะ  ผมจะขอย้ายมานอนที่เรือนจำแทนน่ะครับ  คืนนี้เลย”

“ตามใจนะ    เดี๋ยวจะพาไปส่งแล้วกัน” จู่ๆหัวใจแกร่งกลับรู้สึกโล่งอย่างแปลกประหลาด  เมื่อจุนซูไม่ยอมกลับไปนอนพักที่ห้องของแจจุง

.

.

.

  ในที่สุด ค่ำคืนนี้เขาก็ได้นอนอุดอู้อยู่ภายในเรือนจำท่ามกลางฝูงเดนสังคมนับไม่ถ้วน  จะว่าไปห้องของแจจุงนั้นสบายกว่ามากโข เพราะเกิดมายังไม่เคยนอนที่พื้นแบบนี้เลย จะมีแค่เพียงผ้าปูนอนและหมอนเพียงหนึ่งใบเท่านั้นที่อยู่ข้างกาย 

    ยูชอนได้พาเขามาที่นี่  ใจก็กลัวว่าจะมีใครมารังแกเขาอีก  แต่นับว่าโชคดีที่เหตุการณ์ร้ายๆไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาเลย   ในตอนนี้เขาได้กลายเป็นอากาศธาตุในสายตาของทุกคนไปแล้วสินะ...

ขอบคุณจริงๆ คุณยูชอน  อาจจะเพราะเป็นคุณ  ที่ทำให้ไม่มีใครกล้ารังแกผม...

มี ‘เพื่อน’ เป็นตำรวจ  มันก็ดีแบบนี้นี่เอง

“จ๊ะเอ๋! หนุ่มน้อย  วันนี้ลมอะไรหอบนายมาที่นี่กัน”  ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆกลับมีใครบางคนเอ่ยทักขึ้นพร้อมเกยคางที่ไหล่เขา

“โอ๊ะ! น..นาย”  จุนซูปลายตามองอย่างหวาดหวั่น ปรากฎใบหน้าของหนึ่งในห้านักโทษในวันนั้นเต็มสองตา

  ร่างเล็กรีบลุกขึ้นนั่งด้วยอารามตกใจ  มือน้อยคว้าหมอนขึ้นมากอดไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว  ไม่นานนัก ก็ปรากฏร่างของนักโทษอีกเก้าคนยืนล้อมอยู่รอบที่นอนเขา  ไม่ว่าคืนไหนๆ เขาก็คงไม่รอดพ้นจากอันตรายเลยใช่มั้ย?

“โอ๋ๆๆ เด็กน้อย  อย่ากลัวพวกเราเลย  แค่มาทักทายน่ะ  เสียดายนะ  สำหรับวันแรกของเพื่อนใหม่ที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่...แต่วันนี้กลับเป็นวันสุดท้าย   ที่พวกเราจะได้เจอกับนาย”  อึนฮยอกเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูหงอยๆ ซึ่งคนที่ฟังก็ดูจะไม่เข้าใจนัก  แต่ก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย  เพราะคนพวกนี้ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเมื่อดูจากสีหน้าของแต่ละคนในการมาครั้งนี้

“ไปกับพวกเรามั้ย คืนนี้?” ใบหน้าสวยเข้มของนักโทษคนหนึ่งเอ่ยถามร่างเล็กที่นั่งเสียชิดริมฝาผนัง  ทุกคนที่กำลังยืนอยู่ก็ได้ลดตัวลงนั่งล้อมรอบร่างเล็ก

บทสนทนาแผ่วเบาที่ดังแว่วคล้ายเสียงแมงหวี่จึงเริ่มต้นขึ้น  ท่ามกลางความเงียบงันที่ปกคลุมภายในห้องขัง

“ไปไหนหรอ?”

“แหกคุก” ซีวอนกล่าวเนือยๆ  ซึ่งจุนซูที่ได้ฟังก็รู้สึกตกใจไม่น้อย...พูดเหมือนง่าย  แต่ดูสิ  ผู้คุมมากมายในตอนนี้กำลังเดินตรวจตราอยู่นอกห้องขังไม่ยอมหลับใหลไปง่ายๆ   ช่องว่างของซี่กรงขังก็สามารถมองทะลุผ่านเข้ามาส่องดูพฤติกรรมของนักโทษอย่างเราๆได้อย่างสบาย...ไม่ว่าจะขยับกายไปไหนก็อยู่ในสายตาของเหล่าผู้คุมตลอด  

ไม่ขอเสี่ยงด้วยหรอก..

“พวกนาย...จะทำจริงๆหรอ  ไม่กลัวเหรอไง  มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ”  จุนซูพูดแย้ง  พร้อมล้มตัวลงนอนอย่างเดิม ไม่ขอยุ่งเกี่ยว

“สามคำ...จะไปมั้ย?”

“ตามสบายเลย...ฉ...ฉันไม่ไปหรอก  ข..ขอบคุณที่ชวนนะ”  ร่างเล็กข่มตาให้หลับ  สิ่งที่เขาจะทำต่อไปนี้   คือปิดหู ปิดตา  ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“อืม..ตามใจ  งั้นลาก่อนนะ”

“อ้อ!..วันนี้ฉันเห็นยัยนั่นมาที่นี่...ได้ข่าวว่ามาเยี่ยมนายหรอ” ซีวอนเอ่ยถามเสียงเย็น  เมื่อนึกได้ว่าจุนซูอาจจะรู้จักคิมอึนยอง   แต่โกหกพวกเขา..ว่าไม่รู้จัก

“ก็...เอ่อ...คือ...” จุนซูหรี่ตาน้อยๆ เหลือบมองนักโทษทั้งสิบคนด้วยความหวาดหวั่นเขารู้สึกกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออก...

“ยัยงูพิษนั่นน่ะ  อย่าได้อยู่ใกล้มันเชียว...เพราะมันจะฉกเราเวลาเผลอ  ง่ายๆ..อย่ารู้จักกับยัยป้านั่นจะดีที่สุด”

“ถ้าได้รู้จักมันแล้ว..นั่นแหละ  คือสิ่งที่เราพลาด”

“ไปก่อนนะ...หากนายไม่ไป พวกเราต้องขอโทษด้วย” ดงเฮคว้าผ้าผืนบางอาบยาสลบขึ้นมาประกบปิดระหว่างปากและจมูกของร่างน้อย ที่กำลังดิ้นพร่านตารีตาเหลือกด้วยความตกใจ  มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  ไม่ทันได้ตั้งตัว...ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะดับวูบ  มืดมิดเมื่อเปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆ  มือน้อยที่คอยขัดขืนก็ค่อยๆลดลงวางขนาบข้างลำตัวก่อนที่จะหมดสติไป  ร่างแกร่งของดงเฮค่อยๆจัดระเบียบให้กายบางได้นอนสบายบนผ้าปูดั่งเดิม...ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หลับฝันดีนะหนุ่มน้อย...ไปกันเหอะ!”  สิ้นเสียงนั้น ภายในห้องก็เงียบงันเหมือนเดิม    ทิ้งไว้แต่ร่างน้อยที่หลับพริ้มอยู่เพราะฤทธิ์ยาสลบ

.

.

.

.

.

.

ที่โกดังร้าง

    ร่างสูงโปร่งของมาเฟียหนุ่มยืนหันหลังให้กับความหลังที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจกับเรื่องราวในอดีต  สมองประมวลภาพเรื่องราวต่างๆเมื่อวันวาน  เขายังคงหยุดคิดไม่ได้  เมื่อหนี้แค้น  ยังไม่ได้รับการชำระ...

อดีตที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกยังคอยวนเวียนหลอกหลอนเขาจนถึงทุกวันนี้

เด็กน้อยแอบอยู่หลังประตู  ความจริงแล้วเขาจะมาชวนเพื่อนรักออกไปเล่นวิ่งไล่จับกันที่สนามเด็กเล่น   แต่เหมือนเพื่อนของเขาในตอนนี้...กำลังมีปัญหา

“ไง...ครบกำหนดแล้วไม่ใช่หรอ...ไหนล่ะ  เงิน”เขาว่าพลางวาดปลายกระบอกปืนไล้ตามคางของชายวัยกลางคนที่ในตอนนี้ได้นั่งทรุดลงกับพื้นเพราะโดนซ้อมเมื่อครู่  ร่องรอยฟกช้ำตามเนื้อตัวของผู้เป็นพ่อที่เมื่อยามเด็กน้อยเสมองดู  หัวใจน้อยๆที่แข็งแกร่งกำลังอ่อนแอและเจ็บปวด...ทนไม่ได้  แต่ไม่รู้ว่าสองมือสองเท้าของเขาจะช่วยพ่อเขาได้อย่างไร  ก็ได้แต่ยืนมองดู... น้ำตาตกใน

“หึ..ล้มละลายแล้วจะมาขอกู้เงิน  แกก็รู้ว่าเงินกู้นอกระบบมันเป็นยังไง  ให้เวลามาก็หลายเดือน ทำไมยังไม่มีมาใช้!”

“ที่พ่อกูล้มละลาย..ไม่ใช่เพราะมึงหรอกหรอ” ดวงตากร้าวจ้องมองไปยังร่างสูงของหนุ่มมาเฟียวัยยี่สิบอย่างไม่เกรงกลัว  เขาทนไม่ไหวเลยเผลอตะคอกเสียงออกไป...

“ปากดีนักนะ  สงสัยอยากจะตายก่อนพ่อมึงใช่มั้ย  ฮึ!”

ปัง!!!!!!!!!!!...

  เขาทนฟังต่อไปอีกไม่ไหว  เสียงปืนลั่นเมื่อครู่เขาได้ยินเต็มสองหู  แต่สายตาไม่อาจมองภาพตรงหน้าได้อีกต่อไป...น้ำตารินไหลออกจากดวงตาคมที่ปิดกลั้นสนิท ร่างกายเขากำลังสั่นเทาด้วยความกลัวปะปนไปด้วยความแค้นที่เพิ่งก่อตัวขึ้นในหัวใจ  เขาพาร่างตัวเองวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยไว พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้

ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ  ที่ไม่สามารถช่วยนายได้

   ทั้งแค้นตัวเองทั้งแค้นไอ้คนที่มันฆ่าเพื่อนเขา  ที่สู้อุตส่าห์ดิ้นรนเอาชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้เพียงเพราะต้องการล้างแค้นให้กับเพื่อนสนิท  แต่มันยังไม่ถึงเวลาสักที  เมื่อไหร่ล่ะ...เมื่อไหร่

มันคือซึงฮยอน...คนที่ยุนโฮกำลังหมายหัวไว้

   ส่วนคนที่ไปสบายแล้วอย่างมึงอาจจะปลดความแค้นออกจากหัวใจไปนานแล้ว..แต่สำหรับกู...ไม่มีวัน  จนกว่ามัน  จะตายตามมึงไป...แล้ววันนั้น  ก็คงจะเป็นวันที่กูได้ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว...แจจุง

เอี๊ยดด...

เพราะได้ยินเสียงเปิดประตู  เขาจึงหันหน้ามาทางต้นเสียง ใบหน้าหล่อยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นใครมา...

“สวัสดีครับนายท่าน” ซีวอนกล่าวทักทายยุนโฮอย่างเจียมตัว  พร้อมกับทุกคนกำลังก้มหัวให้กับผู้เป็นนายด้วยความนับถือ...

“ในที่สุด..พวกนายก็หาโอกาสแหกคุกออกมาได้แล้วสินะ”  ยุนโฮพูดพลางเหยียดยิ้มน้อยๆ  ในท่าทีสุขุม เป็นผู้ใหญ่  ทำให้เหล่าลูกน้องทั้งสิบต่างเคารพและนับถือ

“คุณชางมินล่ะครับ” ดงเฮเอ่ยถามขึ้น...เมื่อไม่เห็นน้องชายคนสนิทของยุนโฮอยู่ที่นี่

“ชางมินน่ะเหรอ..เจ้านั่นบอกจะไปจัดการอะไรบางอย่าง  เอาเป็นว่า..คืนนี้พวกนายนอนอยู่ที่นี่ไปก่อน...สำหรับคืนนี้  ที่นี่ปลอดภัยที่สุด”

“ครับนายท่าน!”

 

 เป้าหมายของยุนโฮคือซึงฮยอน...ส่วนเป้าหมายของนักโทษแหกคุกทั้งสิบ...คือคิมอึนยอง  นั่นก็กลายเป็นเป้าหมายเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ...เพราะพวกมันก็คือพวกเดียวกัน

- เที่ยงคืน -

    แม้ไม่มีเสียงอะไรมารบกวนในเวลานอน..เสียงเคาะประตูก็ไม่มี  เสียงตะโกนอยู่นอกห้องก็ไม่มี   แต่ทำไมเขาถึงนอนไม่หลับ...

แล้วตัวต้นเหตุไปไหน...ต้นเหตุที่ทำให้เขายังคงลืมตาอยู่แบบนี้...ทั้งที่ไม่ใช่เรื่อง

“ป่านนี้คงเรียบร้อยไปแล้วมั้ง...หึ  สม” แม้ริมฝีปากจะเหยียดยิ้มและพร่ำบอกสมน้ำหน้าอีกคนที่ป่านนี้ยังไม่มาเสียที..แต่เมื่อเขาได้มโนไปเองว่าในตอนนี้จุนซูอาจจะโดนรุมโทรมไม่ก็โดนทำร้าย  ทั้งที่ไม่ควรจะสน  แต่แปลกที่หัวใจรู้สึกห่วง...ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ยักจะรู้สึก

หรืออาจจะเป็นเพราะ...จุนซู  คือเด็กน้อยในวันนั้น ถึงทำให้ความคิดเขาเปลี่ยนไปจากเดิม  จากที่อยากทำร้ายไปเรื่อยๆ ให้สาแก่ใจ  หากแต่ว่าตอนนี้เขาอยากที่จะหยุด...

“ทำไมยังไม่กลับห้องอีกนะ” ก่อนจะต่อประโยคในใจ..ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

ว่าแล้วก็รีบลงจากเตียงเล็กโดยไว..ก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวออกมานอกห้อง

สายตาคมเสมองข้างๆประตูที่ปกติจะมีผู้คุมประมาณสองนายนั่งเฝ้าอยู่  ไม่ได้หลับได้นอน..ทว่าในเวลานี้เพิ่งเที่ยงคืนกว่า  ทำไมถึงพากันหลับใหลได้ง่ายๆ  แต่ดูแล้วเหมือนกำลังสลบอยู่เสียมากกว่า...อาจจะมีใครวางยา...แต่ก็ช่างเถอะ  ไม่ใช่จุดประสงค์ที่เขาจะมาใคร่รู้ในเวลานี้เสียหน่อย

.

.

.

.

.

.

  คล้ายจะฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ...ดวงตาเรียวเล็กทั้งสองข้างค่อยๆลืมขึ้น มองเพดานที่เลือนรางเพราะยังคงเบลอและมึนงง  ร่างเล็กค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่งด้วยอาการงัวเงีย  เสมองดูรอบข้างก็พบนักโทษต่างนอนสลบไสล  ดูเหมือนว่าไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ...ผู้คุมข้างนอกก็ฟุบสลบคาโต๊ะ

และประตูห้องขังก็ยังเปิดอยู่...

เกิดอะไรขึ้น!..

“ไปก่อนนะ...หากนายไม่ไป พวกเราต้องขอโทษด้วย”  คำพูดสุดท้ายของนักโทษคนหนึ่งได้ผุดขึ้นมาในหัวสมอง  จนต้องเรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ใหม่...เขากวาดตามองหาเหล่านักโทษทั้งสิบรอบห้องก็ไม่พบเห็น 

หรือว่า...จะแหกคุกไปจริงๆ อย่างที่พูดไว้

  เพราะความอยากรู้ปนสงสัย  ร่างเล็กจึงลุกขึ้นยืน  พร้อมพาร่างของตัวเองก้าวพ้นออกมาจากประตู  เดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งออกมายืนอยู่หน้าเรือนจำในที่สุด

มันเงียบไปหมด...ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้เงียบงันเหลือเกิน  ราวกับเขากำลังอยู่คนเดียวในคุกนี้

“ไม่มี...พวกนั้นหายไปไหนกันหมดแล้ว  คงจะแหกคุกไปจริงๆแล้วสินะ”  ไม่มีใคร..ไม่มีเพื่อนเลยสักคน..ในตอนนี้เขากำลังอยู่ตัวคนเดียว...จริงสิ  ยังคงเหลือสิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่กับเขาตลอด...ว่าแล้วก็จัดการล้วงกระเป๋งกางเกง  แล้วหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา...  

แน่นอนว่ามันก็คือเศษหญ้าเก่าๆแห้งเฉาไม่มีค่าอะไร  จวนจะขาดอยู่แล้วด้วย แถมยังใส่ไม่ได้อีกต่างหาก  เพราะมันไม่พอดีกับข้อมือเขาแล้ว 

รีบกลับมาถักเส้นใหม่ที่พอดีกับข้อมือเขาเสียทีเถอะ...รู้มั้ย  ว่าฉันใส่สร้อยข้อมือเส้นนี้ไม่ได้แล้ว  ขนาดข้อมือในวัยเด็กกับในตอนนี้มันต่างกัน...

  ร่างบางยืนนิ่งงัน พร้อมปลายตามองเศษหญ้าในฝ่ามือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆปิดลงช้าๆ....  จะเห็นเด็กชายลึกลับในวันนั้นได้ คงจะเป็นเพียงแค่ความฝัน และในห้วงของความคิด  ความมืดมิดที่เมื่อยามหลับตามักจะปรากฏภาพของคนๆนั้นเสมอ 

  โปรดกลับมาเป็นแสงสว่างให้กับฉันเสียที  ท้องฟ้าในโลกของฉันมันมีแต่ความมืดมิด  ไร้ซึ่งแสงสว่างจากจากนายซึ่งเปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ของฉัน   แล้วสรรพสิ่งเช่นเขาจะสามารถดำรงชีวิตต่อไปในโลกที่ตัวสร้างขึ้นได้อย่างไร..เมื่อขาดนายไป

โลกที่สมองได้มโนภาพขึ้นไว้กลางอากาศ..มันคงถูกสายลมพัดผ่านจนปลิวไปไกลเสียแล้ว  ดอกไม้อย่างเขาในตอนนี้...กำลังเหมือนเศษหญ้าในฝ่ามือไม่มีผิด

แห้งเฉา...และห่อเหี่ยว..

หากฉันได้ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นนายยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็คงจะดี

และแน่นอนว่าในตอนนี้เขาได้ลืมตาขึ้นมา...ภาพของนายที่ฉันเห็นเมื่อยามหลับตามันก็จางหายไป....

แล้วทำไมทุกครั้งที่ลืมตา   น้ำตามันต้องไหล...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...

จุนซูค่อยๆ  หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับเข้าไปในเรือนจำ  ร่างน้อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ  เมื่อเห็นใครอีกคนเดินเข้ามาจนใกล้เขาในที่สุด

คนที่อยากพบ...กลับไม่เจอ..คนที่ไม่อยากเจอ...กลับต้องมาเผชิญกันซึ่งๆหน้าแบบนี้

“ทำไมยังไม่กลับห้อง” 

“ไม่เกี่ยวกับนาย...” ฉันเบื่อ..ที่จะต้องไปทนอยู่ให้นายทำร้ายร่างกายและจิตใจ  ขืนฝืนทนอยู่ที่ห้องนั้นกับนายเพียงแค่สองคน  รังแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดทรมานเสียเปล่าๆ  เหตุผลแค่นี้ นายยังไม่รู้อีกเหรอ คิมแจจุง

“ทีแบบนี้ไม่กลัว...นายควรจะกลับห้องได้แล้ว”  มือใหญ่คว้ามือเล็กเข้ามากอบกุมพร้อมออกแรงดึงเพียงนิด  ร่างน้อยก็เซไปข้างหน้าตามแรงที่เยอะกว่า 

เมื่อจุนซูรั้งไม่ยอมให้แจจุงบังคับตนเช่นนี้   เมื่อเห็นว่าร่างข้างหลังไม่ยอมขยับตามแรงดึง  ร่างแกร่งจึงต้องออกแรงกระชาก  แม้ใจจะไม่อยากทำเลยก็ตาม...แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาดื้อใส่แบบนี้

สักครั้งหนึ่ง...เคยอ่อนโยนกับเขาบ้างมั้ย   ทำไมถึงต้องคอยกระทำรุนแรงแบบนี้ได้อยู่เรื่อย..ไม่เบื่อบ้างหรือไง  รู้มั้ย? ว่าเขานั้นเบื่อแสนเบื่อ ขีดจำกัดของมนุษย์มันมีที่สิ้นสุด  หากแต่เขานั้นเกินขีดสุดแล้ว...ไม่ทนอีกต่อไป

“ฉันจะอยู่ที่เรือนจำ...เพราะฉะนั้นนายควรปล่อยฉันได้แล้ว  ขอร้องเถอะแจจุง  ฉันเหนื่อยแล้ว...หยุดทำร้ายกันเสียที”

“แค่จะให้ไปนอน..เลิกพูดมากสักทีได้มั้ย  รำคาณ”

“ให้ไปนอนหรอ..หึ จะให้ฉันไปทนรองรับอารมณ์ป่าเถื่อนของนายทั้งวันทั้งคืน  ฉันเป็นคน  ไม่ใช่ตุ๊กตายาง  พูดแบบนี้แล้วนายเข้าใจมั้ย  ว่าฉันเบื่อ   ฉันเหนื่อยกับคนอย่างนาย! ”

“แล้วถ้ารำคาณก็ไม่ต้องมายุ่ง! ฮึ่กก…ปล่อย!” จุนซูระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างอดกลั้น น้ำเสียงแหบหวานลั่นออกมาด้วยหัวใจที่รู้สึกอัดอั้นทนเก็บมานาน  น้ำตาที่อุตส่าห์สะกดกั้นมาเสียนาน   บัดนี้มันไหลอาบนวลแก้มอย่างห้ามไม่อยู่  แจจุงเห็นดังนั้น ก็ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองไปยังดวงตาคู่สวยที่สั่นระริกด้วยความรู้สึกสับสน  น้ำตาของคิมจุนซูในตอนนี้ส่งผลให้หัวใจเขาอ่อนไหวเหมือนครั้งนั้นไม่มีผิด  เพียงแต่เขาเพิ่งรู้สึก

ที่สำคัญ...เขาก็ไม่เข้าใจว่าจะพาตัวเองให้ออกมาตามหาคนๆนี้ทำไมกัน

“ทำมาบอกว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่  หรือนัดชู้ไว้กันแน่  หึ...  แผนสูงนะ” ปากมันไวก่อนหัวใจจะสั่งการเสียอีก...ก็นั่นแหละ  พูดดีไป  ก็ไม่เห็นจะเชื่อกันเลยสักนิด  ว่าเขาตั้งใจที่จะตามเจ้าตัวไปนอนก็แค่นั้น...ไม่ได้อยากทำร้ายเลย

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม  ฉันเบื่อที่จะทนอุดอู้อยู่แต่ในห้องนั้น...กับนาย!”

แจจุงกระชากคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ด้วยโทสะที่ล้นเหลือ  จนปลายจมูกโด่งเป็นสันชนเข้ากับแก้มนวลอย่างแรง  พร้อมริมฝีปากร้ายตรงเข้าบดขยี้เรียวปากอิ่มแรงๆแล้วถอนออกมา สบมองอีกฝ่ายด้วยแววตานิ่งเฉย  แต่หัวใจของอีกฝ่ายกลับไม่นิ่งเฉยเสียแล้ว

ชีพจรการเต้นของหัวใจเริ่มทำงานไม่เป็นปกติ เขารู้สึกเกลียดตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็น 

กับการกระทำเช่นนี้ที่เขาเกลียดนัก เกลียดหนา...เหตุใด  หัวใจกลับเลี่ยงที่จะปฏิเสธไม่ได้เสียแล้ว...ว่ากำลังหวั่นไหว

อย่าทำเป็นก้ำกึ่งแบบนี้  อย่าทำเหมือนกับว่า...กำลังเป็นห่วงเขา  ถึงได้ออกมาตามหา...อย่าเลย...อย่าทำเหมือนว่ากำลังตบหัวแล้วลูบหลัง   อย่าทำเหมือนกับเขาเป็นเพียงสิ่งของเหลือใช้..และไร้ค่า  ที่จะหยิบขึ้นมาย่ำยี เมื่อไหร่ก็ได้   และได้โปรด  อย่าทำให้หัวใจเขา...สับสนไปมากกว่านี้เลย

ฉันเกลียดนาย...คำๆนี้คงพูดได้เพียงในใจ เพื่อเรียกคืนสติให้เขาได้อยู่กับความรู้สึกที่แท้จริง...รู้สึกเกลียด...จนอยากขากเสลดแล้วถ่มใส่หน้า....

โกหกล้วนๆ...โกหกตัวเอง...

คำโกหกที่คอยป้อนใส่สมอง...แต่หัวใจกลับแน่นิ่ง  ไม่ยอมสั่งการ

“อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่บอก  ข้างนอกก็ได้นะ  แต่อย่าครางเสียงดังแล้วกัน”

ถ้านายทนฉันไม่ไหว....แล้วฉันจะให้นายทนต่อไป 

จะมีปัญหาอะไรมั้ย  คิมจุนซู...

*โดนแน่ๆ  คิมจุนซู หึหึ* เสียงในใจของไรท์เตอร์