Wanted [Chapter 11 {PG-13} ]

แจจุงกระชากแขนเล็กให้เดินตามตนมา แม้จุนซูจะสะบัดออกและขัดขืนด้วยเรี่ยวแรงที่แทบจะไม่หลงเหลือให้ต่อต้านคนใจร้ายเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่อยากจะไปเป็นที่รองรับอารมณ์ป่าเถื่อนของคนๆนี้อีกต่อไป  ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับเป็นของเล่นให้แจจุงได้ย่ำยีก็ตาม แต่มันคงจะเกินพอแล้วกับความทรมานที่เขาได้รับ   ในตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้แจจุงเบื่อและโยนของเล่นไร้ค่าอย่างเขาทิ้งไปซะ  ทั้งที่อุตส่าห์หนีมาแล้วแท้ๆ ทำไมยังจะตามเขามาอีก หรือนึกเสียดาย ที่ยังสนุกกับของเล่นชิ้นนี้ไม่พอ

จุนซูจำต้องเดินไปข้างหน้าตามแรงที่เหนือกว่า  ร่างแกร่งได้ฉุดกระชากร่างบอบบางแล้วพาเดินเข้าไปยังซอกหลืบเล็กๆแถวนั้น  เก้าอี้หลายตัววางระเกะระกะขวางหูตาระหว่างทางเดินเข้าไป ไม่พ้นคนขี้รำคาญอย่างแจจุงเมื่อเห็นแบบนี้ยิ่งหงุดหงิด  จัดการถีบจนล้มระเนระนาดและใช้เท้าเขี่ยออกไปให้พ้นทาง   พร้อมดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ และจับไหล่บางทั้งสองข้างไว้แน่น แจจุงดันร่างน้อยๆเข้าหามุมหนึ่งของกำแพง  จนแผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

ปึ่ก!!

“โอ๊ย!” จุนซูน้ำตาเล็ด  รู้สึกปวดแปลบที่หลังตน  คล้ายกับว่ากระดูกสันหลังแทบจะแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ  มือใหญ่จับปลายคางสวยให้เงยขึ้น  พร้อมใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าหาใบหน้าเรียวสวยแล้วจัดการช่วงชิงความหอมหวานจากกลีบปากบางอย่างรวดเร็วไม่ทันให้คนตัวเล็กได้ตั้งตัวเลยสักนิด จุนซูเบิกตาโพลง ใช้มือยันอกแกร่งให้ออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล  จากนั้นก็กระหน่ำทุบยังแผงอกกว้างเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจกับรสจูบที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความรำคาญมือใหญ่จึงจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึงติดกำแพง พลางบีบข้อมือนั้นไว้แน่นหนาจนแทบแหลกคามือ แจจุงดันกายเข้าหาร่างบางแนบชิด กลืนกินคนที่ตัวเล็กกว่าหลายเท่าไปกับกำแพงกว้าง จากนั้นก็ค่อยๆคลายมือตนออกจากข้อมือบาง เปลี่ยนมาสัมผัสต้นยังคอระหงส์แทน นิ้วเรียวยาวไล้ไปมาบริเวณแนวกรามสวยด้วยความรู้สึกวาบหวามเมื่อกายแนบชิดกันขนาดนี้  มือที่เป็นอิสระลดลงจับไหล่กว้างทั้งสองข้างไว้ด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรกับคนที่มอบรสจูบให้   เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มโอนอ่อน แจจุงจึงกดจูบล้ำลึกมากกว่าเดิมคล้ายกับควบคุมตัวเองไม่อยู่  สิ่งที่เขากำลังควบคุม คือตัวเอง หรือหัวใจ ก็มิอาจรู้   

                หรือแท้ที่จริงแล้ว  เขานั้นไม่สามารถควบคุมทั้งสองอย่างได้เลย  เมื่อได้อยู่ใกล้กันกับ...คนที่เขาไม่อยากจะกลับมาพบเจอ แต่สุดท้ายก็อยู่ใกล้ตัว...ใกล้แค่เอื้อม  ทั้งที่ไม่ควรจะเป็น

                  จากรุนแรงก็แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนและหอมหวานโดยไม่รู้ตัว  มือใหญ่ลูบไล้อยู่บริเวณต้นขาเล็กอีกข้างและจับยกขึ้นไว้เหนือเอว  และนั่นยิ่งทำให้กายของคนทั้งสองถูไถเข้าหากันได้ง่ายขึ้นไปตามแรงปรารถนาลึกๆของสองหัวใจที่ต่างรู้สึกสับสน  จุนซูครางแว่วหวานในลำคอ เริ่มประคองสติไว้ไม่อยู่  อยากจะขัดขืน  แต่สมองก็มิอาจบังคับหัวใจให้ทำตาม   สิ่งที่ตัวเองกำลังทำ คือให้อีกฝ่ายดูถูกว่าเขาง่าย  ที่โอนอ่อนผ่อนตามไปกับความหอมหวานและร้อนแรงที่อีกฝ่ายจงใจมอบให้

แจจุงเฝ้าแต่ถามใจตัวเองว่าในคราแรกอยากจะพามาทำร้ายให้สาสมกับความโมโห ที่อีกฝ่ายกล้าต่อปากต่อคำแถมยังยังย้ายมาอยู่ที่เรือนจำโดยไม่บอกไม่กล่าว  ก็ไม่จำเป็นอะไรที่เขาจะต้องรู้  แล้วทำไมเขาถึงต้องโมโหแบบนี้อย่างไม่ทราบสาเหตุด้วย  จูบนี้ก็เช่นกัน  มันผสมปนเปไปกับหลากหลายความรู้สึก ทำไมเขาจะต้องสับสนเมื่อรู้ว่าจุนซูคือเด็กน้อยในวันนั้น   ที่หัวใจอยากจะสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งเสียก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้...แค่รู้สึกดี  มันไม่ใช่ความรักที่ปะปนกับความรู้สึกนั้น  ใช่มั้ย?

เส้นทางชีวิตของเรามันต่างกัน...นรกต้องการคนเลวอย่างฉัน ไม่ใช่นาย  

               อยากจะทำมากกว่าแค่จูบ แต่เพราะหัวใจที่ยังหาคำตอบให้กับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้  แจจุงจึงค่อยๆผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งปนนึกเสียดาย

“ฮึ่กก..” หลังจากที่ริมฝีปากได้รูปยอมผละออก  จุนซูก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่เงียบๆ  จนกระทั่งหัวใจเริ่มแบกรับกับความรู้สึกตัวเองไม่ไหว  เผลอหลุดปากออกมา

“คนดีๆอย่างยูชอน ฉันควรจะเก็บความรู้สึกดีๆและหวั่นไหวไว้ให้กับคนอย่างเขา  แต่ฉัน..ฮึ่กก ฉันคงบ้าไปแล้ว... เพราะในเวลาเพียงแค่ไม่กี่คืนไม่กี่วันทีได้อยู่ให้นายทรมานจิตใจ  เอาแต่ทำร้าย ดูถูกเหยียดหยามกันสารพัด  ฉันคงง่ายที่รู้สึกแบบนั้นกับนาย นายพูดถูกแล้ว ที่ฉันมันง่ายและร่าน ฮึ่กก”

“ และที่ฉัน ฮึ่กก..เอาแต่คอยพูดว่าเกลียดนาย เพราะฉันไม่อยากรักนายได้ยินมั้ย แจจุง ฮืออ!”  จุนซูตะคอกเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน  ถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ บัดนี้อีกฝ่ายได้รับรู้ทุกอย่าง  เมื่อพูดออกไปแล้ว   เป็นเขาที่เจ็บปวดมากกว่าเดิม...เจ็บปวดกับความจริงที่หัวใจอุตส่าห์ปิดกลั้นความรู้สึกนั้นไม่ให้แสดงออกมา  กับความจริงที่ว่า…

เขาอาจจะหลงรัก คนเลวๆ อย่าง คิมแจจุงเข้าแล้ว...

เมื่อคิดได้เช่นนั้น  ปลายมีดคมปริศนาก็แล่นย้อนเข้ามากรีดซ้ำๆที่หัวใจจนเจ็บปวดทรมาน แม้ร้องไห้จนแทบไม่ไม่มีน้ำตาออกมาแม้แต่หยด หากแต่ในตอนนี้มันกลับไหลออกมา จนไม่รู้เลยว่า เขาจะหลงเหลือน้ำตาไว้ร้องไห้ในตอนไหนอีก...

หัวใจแกร่งถึงกับกระตุกวูบ  สายตาคมเบิกโตเล็กน้อย ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองกำลังได้ยิน

“กำลังขำอยู่ในใจสินะ ฮึ่ก.. รู้จุดอ่อนของฉันแล้ว ก็ทำร้ายกันให้เต็มที่  ฮืออ  หัวใจของฉันคงไม่มีสิ่งไหนมาทำให้แปดเปื้อนไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“หยุด..หยุดพูดซะที!” ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากฟัง แต่ถ้อยคำพวกนั้นมันยิ่งทำให้เขากลับแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น  เขาอยากไร้หัวใจ ...ไม่อยากมีหัวใจไว้รักใคร ไม่อยากมีความรู้สึกรัก  ไม่อยากมีความรู้สึกเสียใจเมื่อถึงเวลาจะต้องสูญเสีย

ตั้งแต่ต้นยันสุดปลายทางของชีวิต  กับสิ่งที่เขาได้เลือกและจะต้องทำไปจนวันตาย  คนที่ผ่านมาและผ่านไป …

 เขา…ล้วนพบเพื่อฆ่า   มิใช่พบ..เพื่อรัก

มือใหญ่ทั้งสองข้างบีบไหล่บางไว้แน่นด้วยอารมณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งโกรธ ทั้งโมโห แต่ไม่ใช่กับคนตรงหน้า แต่เป็นตัวเองต่างหาก  เขาเลยระบายความรู้สึกนั้นจนเผลอบีบไหล่บางไว้แน่น  จุนซูนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ หากเปิดเสื้อดูที่ไหล่ คงพบว่ามีรอยเขียวช้ำขึ้นเป็นจ้ำๆอย่างแน่นอน

 “ฮึ่กก.. บีบให้แหลกคามือไปเลยสิ  เพราะยังไงฉันก็เหมือนกับลูกไก่ในกำมือของนายอยู่แล้วนี่ ฮืออ..” ที่จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด  แต่รู้อย่างไรซะ เขาคงต้องแหลกคามือนี้อย่างหลีกหนีไม่ได้

มือนี้ที่บีบไหล่บางทั้งสองข้างไว้แน่นด้วยโทสะที่มีอยู่ล้นเหลือ บัดนี้ค่อยๆคลายออกช้าๆแต่ก็ยังคงจับไว้อยู่  จุนซูร้องไห้จนตัวโยน  ไหล่บางสั่นไหว หยาดน้ำตาที่พร่างพรูออกจากดวงตาคู่สวยไหลรินอาบสองแก้มนวล  ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหลไปได้ง่ายๆ  ดวงตาเรียวเล็กทั้งสองข้างบอบช้ำ ไม่พ้นแจจุงที่ไล้สายตาพิจมองอีกฝ่ายที่เอาแต่ร้องไห้  ฝ่ามือหนายกขึ้น วาดปลายนิ้วเรียวสัมผัสเปลือกตาบางพร้อมเช็ดคราบน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา ยิ่งเช็ด หยดน้ำตาที่เอ่อล้นจากขอบตากลมเรียว ก็ยิ่งไหลเลอะฝ่ามือใหญ่มากขึ้นไปอีก    จุนซูก้มหน้าลงไม่กล้าเงยขึ้นสบอีกฝ่าย  พลางปัดมือนั้นที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เขาออกไป   ไม่ต้องการความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายกำลังมอบให้  ไม่ต้องการ..

“กลับห้อง..” เขาพูดเสียงเย็น กระนั้นจุนซูก็ยังรู้สึกว่าอารมณ์ของแจจุงไม่ได้เย็นลงเลยสักนิด  ร่างแกร่งเห็นโต๊ะตัวยาวที่วางตั้งไว้ข้างๆ ก็ขึ้นไปนั่งและหันหน้าไปทางอื่น  เพื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย ว่าจะกลับ หรือยังจะอยู่ที่นี่

“ฮึ่กก..ไม่กลับ ฮืออ ฮึ่กก...” ด้วยความที่ร้องไห้อย่างหนัก ส่งผลให้รู้สึกเหนื่อย อาการหอบเลยกำเริบ มือเล็กยกขึ้นทาบทับที่หน้าอกเพราะรู้สึกแน่นเหมือนมีอะไรมากดและบีบไว้  จุนซูเริ่มขาดอากาศหายใจจนหอบหายใจแรงและถี่ขึ้น  แจจุงที่นั่งอยู่บนโต๊ะและหันหน้าไปทางอื่น  ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ปนจะขาดใจตายของคนข้างๆก็ทำท่าทีเหมือนไม่สนใจ  แต่แท้ที่จริงแล้วข้างในมันร้อนรนแทบบ้า ท้ายที่สุดก็ต้องหันมา  เพราะทนต่อความสงสัยไม่ไหว

“จุนซู!” ร่างแกร่งผุดลุกจากโต๊ะและเดินเข้ามาหาร่างเล็กทันที  มือน้อยล้วงในกระเป๋ากางเกงอย่างร้อนรนก็ไม่พบในสิ่งที่ตัวเองต้องการ   แจจุงที่เห็นดังนั้นก็ยืนเก้ๆกังๆสักพัก ก่อนจะล้วงที่กระเป๋าตน  และยื่นยาพ่นให้   “นายลืมนี่ไว้ในห้อง... เอาไปซะ อย่ามาตายให้เห็นแถวนี้” ที่ตามมา...อีกเหตุผลหนึ่งก็คือต้องการจะเอาสิ่งนี้มาให้   ทุกวันนี้เขาเป็นอะไรไป  ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง... ทำไมจะต้องเป็นห่วง  ทำไมจะต้องแคร์

 เพราะความที่ยังอยากมีชีวิตรอด เลยลดทิฐิลง พยายามไม่สนในถ้อยคำเมื่อครู่ที่ติดจะหยาบคายเหลือทน  จุนซูรีบคว้ายาพ่นในมือใหญ่  ยกขึ้นจ่อที่ริมฝีปากบางก่อนจะจัดการอมยังปลายกระบอก และฉีดพ่นเข้าปอดอย่างเร่งรีบ ทุกการกระทำไม่รอดพ้นสายตาคม ที่มัวแต่จ้องและรอดูว่าคนตัวเล็กอาการจะดีขึ้นมั้ย  สักพักก็ต้องโล่งใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายหายใจสม่ำเสมอขึ้น ไม่ได้หืดหอบเหมือนในตอนแรก

 แจจุงเอื้อมจับข้อมือเล็กไว้เบาๆ ไม่ได้บีบแน่นหรือฉุดกระชากให้เดินตามตัวเองมาอย่างที่เคย  หากแต่ในตอนนี้จุนซูกลับเดินตามคนข้างหน้าไปอย่างว่าง่าย ไม่มีเสียงทักท้วงหรือร้องห้ามใดๆให้อีกฝ่ายรำคาญใจ  

กับความดีเพียงแค่นี้ มันไม่สามารถทดแทนกับสิ่งที่เขาเคยได้รับแม้แต่น้อย  แต่ทำไมเขากลับยินดี  ยินดีกลับความหวังดีที่อีกฝ่ายกำลังทำ...

 แจจุงเดินพาคนตัวเล็กมายืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง จะเปิดประตูเข้าไปข้างใน แต่คนตัวเล็กกลับเอ่ยถามขึ้นก่อน เมื่อเหลือบไปเห็นผู้คุมที่หลับใหลคล้ายโดนยาสลบอยู่หน้าห้อง

“ผู้คุมหน้าห้องนายก็หลับหรอ?”

“อืม..ตายห่าไปแล้วมั้ง ป่านนี้ยังไม่ตื่น” หยาบคายได้ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าปากทำด้วยอะไร (ไม่ว่าปากแจจะทำด้วยอะไร  แต่เธอก็ติดใจไปแล้วชิมิจุน >//<)

เอี๊ยดด...

ฝ่ามือใหญ่ผลักประตูให้เปิดออกพร้อมเดินเข้าไปข้างใน แจจุงหันมามองคนข้างหลังด้วยสายตาที่ยากจะเดาใจเมื่อเห็นจุนซูไม่เดินตามเข้ามา  เหมือนถูกอีกฝ่ายบังคับด้วยสายตาเลยจำต้องเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ปิดประตูด้วย” เบะปากเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ แต่แล้วก็ทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดี พอหันมาอีกทีก็ถูกร่างแกร่งใช้มือยันประตูไว้  นั่นก็ทำให้จุนซูตกใจเล็กน้อยก่อนจะถอยหนีจนแผ่นหลังบางแนบไปกับบานประตู

“ม..มีอะไร” คนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูก ในสถานการณ์แบบนี้มันเหมือนกับวันแรกไม่มีผิด...

“อยู่ที่ไหนมันก็อันตรายเหมือนๆกัน คิดว่าอยู่ที่นี่จะปลอดภัย นายคงคิดผิด..”

จู่ๆประโยคนั้นกลับลอยเข้ามาในหัวสมองทั้งที่ไม่อยากจดจำ  ใช่สิ..เขาคิดผิดจริงๆ ที่หลวมตัวเข้ามาเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนดี 

“ไม่มีอะไร..”  แจจุงผละออกมา แล้วเดินไปนั่งยังปลายเตียง ทิ้งไว้แต่ร่างเล็กที่ยืนนิ่ง  ตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ถูก

“มานอนซะ”  น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้น เรียกคนตัวเล็กให้มานอน ส่วนตนยังคงนั่งอยู่ปลายเตียงอย่างเดิม   จุนซูก็ยังไม่ไว้วางใจอยู่ดี  ขึ้นเตียงทีไร เป็นต้องโดนขืนใจทุกครั้งไป

“ไม่ต้องกลัวฉันปล้ำ...วันนี้ไม่อารมณ์”  แม้จะไม่เชื่อใจเท่าไหร่นัก  แต่จุนซูก็ยอมเดินมานอนที่เตียงเล็กแต่โดยดี  ใบหน้าหวานแนบลงไปกับหมอน พร้อมกับนอนตะแคงข้างไปทางซ้าย หันหลังให้อีกฝ่าย

“วันนี้มีคนแหกคุกออกไปด้วย”  จู่ๆเสียงหวานเอ่ยออกมาคล้ายบ่นอย่างเสียดายใจ เขาน่าจะออกไปพร้อมกับนักโทษทั้งสิบคน แต่ติดที่ในตอนนั้นไม่กล้าพอ  หรือเขา...ไม่อยากไป  เพราะใครคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ที่นี่...

“ก็สมควร...”  ไม่แปลกใจเลยสักนิด ตำรวจที่มีสมองน้อยๆไว้กั้นหู กับผู้คุมที่มัวใช้แต่กำลังคุมนักโทษ หากมีสมองไว้คิดสักนิดก็คงไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้หรอก  เพราะความประมาทและชะล่าใจเกินไป  ทำให้มีนักโทษแหกคุกออกไปแบบนี้ไง  ก็ไม่ต้องสงสัยในความโง่ดักดานของพวกมันแม้แต่น้อย  ไม่รู้สอบบรรจุผ่านเข้ามากันได้ยังไง  สงสัยกรมนี้หลับหูหลับตารับเข้ามา...

                แจจุงล้วงซองบุหรี่ในกระเป๋า และหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ   อัดควันของมันเข้าไปเต็มปอด ก่อนสสารสีเทาจะพรูออกจากจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากได้รูปพ่นออกมาจนควันสีเทาลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง  นิโคตินค่อยๆซึมเข้าสู่กระแสเลือดและขึ้นไปยังประสาทต่อการรับรู้  การทำร้ายตัวเองแบบนี้ แต่มันเป็นผลดีในระยะเวลาอันสั้นให้สมองผ่อนคลายและกลายเป็นเสพติดมันไปเรื่อยๆ 

ร่างแกร่งที่ยังคงนั่งอยู่ปลายเตียง  สูบบุหรี่ควบคู่ไปกับสมองที่ไม่เคยหยุดคิด ยิ่งในช่วงเช้าคิมอึนยองได้แวะมาเยี่ยมเขา แล้วบอกว่าอาทิตย์หน้าจะถึงคราวที่ศาลได้ติดสินในคดีที่จุนซูโดนใส่ความ  เขาไม่จำเป็นต้องมานั่งคิดให้วุ่นแบบนี้เลย  หากคิมอึนยองไม่ได้บอกว่า จะให้ศาลพิพากษาประหารสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆที่กำลังนอนสั่นไหวอยู่บนเตียงๆเดียวกับเขา

“อ่ะแค่กๆๆ..” จุนซูสำลักควันบุหรี่ ยกมือขึ้นปิดปากและจมูกพร้อมไอออกมา ขืนบอกห้ามอีกฝ่ายว่าเขาแพ้ควันบุหรี่ที่มันเหม็นจนขึ้นจมูกแบบนี้  มีหรือ ว่าจะฟังกัน

                  ใบหน้าหล่อเหลาเสหันมาเล็กน้อย เหลือบมองดูอีกฝ่ายที่ยังคงหลับตาแต่ไอแค่กออกมาจนตัวโยน เห็นดังนั้นก็ลังเลก่อนจะตัดสินใจขยี้ก้นบุรี่ลงในที่เขี่ยแล้วไม่สูบอีก 

                ควันสีเทาที่ส่งกลิ่นเหม็นอบอวลไปทั่วห้องบัดนี้ค่อยๆจางลง  พร้อมกับร่างเล็กที่นอนหายใจสะดวกขึ้น  ระหว่างช่องว่างบานเกล็ดของหน้าต่างได้เปิดรับลมเย็นๆเข้ามา นั่นก็ช่วยระบายอากาศเสียข้างในออกไปด้วย  ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องแคบ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่ยังนอนคุดคู้อยู่บนเตียง พยายามข่มตาให้หลับ  แต่ความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจกับทำให้เขาหลับไม่ลง  ส่วนคนที่ยังนั่งอยู่ปลายเตียง ก็ยังคงนั่งอยู่แบบนั้นไม่ขยับเขยื้อนไปไหน  ไม่แม้แต่หันหลังมามองหรือเข้ามานอนเคียงข้างกายบางพร้อมเข้าสู่นิทรา 

สรุปว่า..ค่ำคืนนี้คงไม่มีใครหลับใหลไปได้ง่ายๆ

เอี๊ยดด..

               เสียงเตียงขยับเคลื่อนเล็กน้อย  ทำให้ที่จุนซูค่อยๆลืมตาขึ้นมา  พลางเหลือบมองยังปลายเตียงก็ไม่พบใครอีกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น  ไม่เจอแม้แต่เงา  สักพักก็รู้สึกถึงความอุ่นวาบยังแผ่นหลังเมื่อมีอีกร่างเข้ามานอนเคียงข้างกัน  ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดรินยังต้นคอขาวเนียนบ่งบอกว่าในตอนนี้เขากับใครอีกคนใกล้กันมากแค่ไหน  ทั้งแขนแกร่งยังโอบกอดเอวบางไว้จากด้านหลัง  ฝ่ามือนั้นเผลอลูบไปมายังหน้าท้องแบนราบด้วยสัมผัสที่แสนอ่อนโยนและแผ่วเบาราวกับความฝัน จุนซูขยับกายมาข้างหน้าเพื่อไม่ให้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ แต่แจจุงกลับรั้งเอวบางเข้าหาอ้อมกอดและกระชับกายให้แนบแน่นมากขึ้นกว่าเดิม 

“นอนไปเถอะ ไม่ต้องสนฉัน”  ทุกครั้งเมื่อยามฝ่ามืออุ่นสัมผัสที่หน้าท้องน้อยๆเพียงแผ่วเบา  สายใยสัมพันธ์ค่อยๆถักทอสองหัวใจให้ผูกติดกันจนยากจะถอน  สองสายเลือดที่ผสมผสานกันโดยปราศจากความรักในตอนแรกบัดนี้กำลังก่อกำเนิดเป็นก้อนเลือดเล็กๆ โดยที่คนทั้งสองมิอาจรู้  จิตวิญญาณดวงน้อยๆที่สถิตอยู่ในท้องน้อยๆของผู้เป็น “แม่”    กำลังรับสัมผัสอันอ่อนโยนของผู้เป็น “พ่อ”  ที่เหมือนปลอบประโลมให้ทั้งสองได้นอนหลับฝันดี

ค่ำคืนที่แสนหนาวเหน็บ... สายลมแห่งไออุ่นได้พัดพาคนทั้งสองเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ไปพร้อมๆกัน   มิใช่มีเพียงสองกายที่เคลิบเคลิ้มกับความฝัน แต่เป็นสามหัวใจที่กำลังหลับใหลเคียงข้างกัน

เช้าวันต่อมา...

                 ตามหน้าจอทีวีและตามหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งหลายฉบับ ต่างพาดหัวข่าวถึงแก๊งค์นักโทษทั้งสิบที่แหกคุกหนีออกมา   จนเป็นข่าวครึกโครมให้ผู้คนพูดกันหนาหู  ร้อนไปถึงผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติ สาธารณรัฐเกาหลีใต้ต้องออกมาให้ข่าวแก้ตัวให้ในความสับเพร่าของกรมตำรวจแห่งนั้นให้ดูดีขึ้น  ทั้งที่ในใจกำลังเดือดดาล แต่ต้องตีสีหน้าให้สุขุม  หว่านล้อมด้วยคำพูดที่ดูน่าเชื่อถือให้ชาวบ้านคลายความวิตกผ่านหน้าจอทีวีเป็นตัวช่วยสื่อสาร  เขาพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง

“ผมจะลองไว้วางใจและเชื่อมือตำรวจเกาหลีด้วยกันอีกสักครั้ง  เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงนักที่ทางตำรวจเราชะล่าใจจนเกินไป ทั้งที่ดูแลและตรวจสอบภายในเรือนจำอย่างเข้มงวด  และผมในฐานะผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติ ย่อมได้รับการตราหน้าว่าได้ละเลยที่ปล่อยให้เกิดข่าวแบบนี้ขึ้น  ต่อไปนี้ทางเราจะตรวจดูความเรียบร้อยและไม่ปล่อยปะละเลยหรือสับเพร่าแบบนี้อีก  ด้วยสัตย์และวาจาของตำรวจเกาหลี  ทางเราสัญญาว่าจะจับกุมเดนสังคมพวกนั้นมาให้ได้  จะไม่ปล่อยให้พวกนั้นลอยนวลจนเกิดโศกนาฏกรรม และเป็นข่าวครึกโครมขึ้นตามหน้าหนังสือพิมพ์อีกเป็นอันขาด”

จบคำนั้น  หนุ่มใหญ่วัยกลางคนในชุดสูทสีเทาที่เป็นถึงผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติ สาธารณรัฐเกาหลีใต้ ได้ขอตัวออกไป บอกมีงานเร่งรีบให้ต้องจัดการอีกเยอะ  ไม่นานก็บึ่งรถตรงมายังกรมราชทัณฑ์  และเข้ามาหายูชอนที่ยืนต้อนรับอยู่ด้วยสีหน้าวิตก  เขาเพิ่งทราบข่าว...

“ทำไมคุณถึงชะล่าใจแบบนี้  รู้มั้ย  ว่าเป็นผมที่เสียหน้า อับอายไปถึงประเทศไหนต่อประเทศไหนแล้วตอนนี้  เรากำลังถูกเขาตราหน้าว่าโง่ที่ปล่อยให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!” หนุ่มใหญ่บันดาลโทสะออกมาอย่างอัดอั้น  ไม่ทันให้ชายหนุ่มที่ยืนฟังคำด่าทอของผู้ที่ใหญ่กว่าได้ตั้งตัว

“ผมมอบหมายให้คุณเป็นถึงรอง ผบ.ตร  แต่คุณกลับทำเป็นเหมือนตำรวจที่มียศต่ำๆ...แล้ว คุณ  ก็ขอไว้ว่าอยากจะประจำการและดูแลความเรียบร้อยอยู่ที่นี่เงียบๆ มันคงจะเงียบเกินไปจนไอ้พวกเลวนั่นมันแหกคุกออกไปได้” นับตั้งแต่เขาจับกุมนักฆ่ามือหนึ่งผู้กระหายความตายอย่างแจจุงมาได้ เขาก็ได้รับมอบหมายให้เป็น รอง ผบ.ตร  เพราะเชื่อใจในฝีมือ  แต่นี่เขากำลังทำให้อีกฝ่ายหมดความศรัทธาและหมดความไว้วางใจหรือนี่  เขาคงไม่ได้เรื่องจริงๆ อย่างที่คนตรงหน้ากำลังก่นด่าเขาทางอ้อม หากเป็นเช่นนั้น เขาก็ยอมก้มหัวเดินออกจากกรมราชทัณฑ์พร้อมวางเครื่องหมายบนหน้าอกนี้ไว้แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา ไม่ให้กองตำรวจต้องเสียชื่อเพราะคนที่ไม่ได้เรื่องอย่างเขา...

“เย็นนี้ช่วยประชาสัมพันธ์ให้ตำรวจนายอื่นๆได้เข้าประชุมกันพร้อมหน้า  และพรุ่งนี้ก็คงต้องทำการสอบรรจุตำรวจชุดใหม่  ออกสอบยากมากกว่าเดิม เพื่อวัดไอคิวของพวกฉลาดที่เหมาะแก่การเข้ามาเป็นตำรวจ   ไม่ใช่พวกตำรวจโง่ๆที่หลับหูหลับตาให้มันสอบผ่านเข้ามา แล้วก็ไล่ตำรวจและผู้คุมชุดนี้ออกให้หมด”

“รวมถึงผม..ด้วยหรือเปล่า” ภายใต้สีหน้าที่ฉาบเรียบไปด้วยความนิ่งเฉย หากแต่แววตากำลังทอประกายความเศร้าหมองแต่หลบซ่อนไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น  การเป็นตำรวจจะต้องเข้มแข็ง ในบางครั้งก็ง่ายต่อการเก็บความรู้สึก  หากแต่ในตอนนี้เขากำลังหมดความศรัทธาในตัวเอง...จนเกือบจะเผยด้านที่อ่อนแอออกไป

“คุณเป็นคนมีฝีมือ  ผมคงไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ สบายใจเถอะ” พูดพร้อมเดินจากไป  ทิ้งไว้แต่ร่างสูงโปร่งที่ยืนด่าทอตัวเองในใจ กับสิ่งที่เขากำลังทำพลาดที่สุดในชีวิต

ยูชอนเดินเข้าไปภายในห้องประจำการของตน  แฟ้มเอกสารคดีต่างๆวางตั้งอยู่เต็มโต๊ะ  เขาหยิบมันขึ้นมาพร้อมเปิดอ่านดูแต่ละแฟ้มงาน  จากนั้นก็โยนมันลงกับโต๊ะอย่างเดิม  พร้อมทิ้งตัวลงนั่งกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า...เงยหน้าขึ้นมองเพดานกว้าง พร้อมกับพูดอะไรออกมาเบาๆ

“ถ้าเป็นนายหนีออกไปได้  ฉันคงจะดีใจ”  คนที่ควรเป็นอิสระจากคุกนี้ น่าจะเป็นแพะตัวน้อยๆอย่างคิมจุนซูไม่ใช่หรือ?  

ลองมาคิดไต่ตรองให้ถี่ถ้วน จะว่าไปแล้ว นักโทษพวกนั้นที่โดนกองปราบจับกุมตัวเข้ามา  เพราะคดีฆ่าคนตายแค่ 3 ศพ  นั่นไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่น้อยลงมือแค่คนเดียวก็เกินพอ  สิบคนรุมฆ่าเหยื่อเพียงสาม นั่นไม่เกินไปหน่อยเหรอ?  เพียงแค่ช่วงนั้นข่าวดันออกไปประมาณว่าเป็นคดีฆาตรกรรมอำพลางศพมาหลายศพแล้ว นั่นก็ทำให้ประชาชนหวาดระแวง   และผู้ที่พบเห็นเป็นพยาน ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน  เป็นคิมอึนยองนั่นเอง...ยิ่งน่าสงสัย  ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้....มีคดีความกับใครเขาไปทั่ว  ใหญ่มาจากไหนกัน...ใช้อำนาจใดในการให้ศาลที่ตัดสินได้คล้อยตามทุกครั้งไป  เขาคงนิ่งนอนใจไม่ได้เสียแล้ว..

“พวกเราจะฆ่าเพื่อนตัวเองได้ยังไง  อยากจะโง่เชื่ออีนางนี่ก็ตามใจ สักวันกรมตำรวจเกาหลีใต้จะโดนรุมประณามที่ไร้ความยุติธรรม!!”

จู่ๆ ประโยคนั้นได้วิ่งแปล๊บเข้ามาในหัวสมองให้ฉุกคิด   เขาจำถ้อยคำด่าทอของนักโทษนายหนึ่งที่ชื่อ ชเวซีวอนได้เป็นอย่างดี  มันติดอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี้   นั่นสิ..หรือเขากำลังพลาดอะไรไปอีก!

.

.

.

.

ที่ญี่ปุ่น

ห้องของมินโฮและคีย์

“หมดฤทธิ์เชียวหรอ ฮึ เห็นนั่งซึมมาหลายวันแล้ว” มินโฮเอ่ยถาม พลางนั่งจิบน้ำชาและทอดมองบุคคลฝั่งตรงข้ามที่เอาแต่นั่งซึมไม่พูดไม่จา

“หึ ไม่นี่  ก็ยังเลวได้เรื่อยๆ”  คีย์นั่งเท้าคาง มืออีกข้างใช้ช้อนคนน้ำชาในถ้วยไปมา ไม่มีท่าทีว่าจะยกมันขึ้นมาดื่ม อาการซึมหงอยตลอดระยะเวลาที่คีย์ได้มาอยู่กับมินโฮที่ญี่ปุ่น  จะว่าไปเขาก็มีความสุขดี แต่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีความสุขเลยสักนิด  กลับทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าจะสุขสมอยู่คนเดียว

แล้วจู่ๆ มินโฮกลับพูดอะไรออกมาจนทำให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นฟัง

“สำหรับพี่จุนซูน่ะ...ฉันลองมานั่งทบทวน ต่อความรู้สึกที่ฉันมีให้เขา.. มันคงจะเป็นความรู้สึกรัก” ได้ยินแค่นี้ก็อยากจะเอ่ยปากร้องห้ามว่าพอเสียที  เขาไม่อยากฟัง

“ในแบบพี่ชายน้องชายมากกว่า  พี่จุนซูเขาเป็นคนดี มองโลกในแง่ดีซึ่งต่างจากพี่ซึงฮยอนที่ทำแต่สิ่งที่ผิด  ในช่วงที่ฉันอยู่ใกล้เขา ฉันแค่..รู้สึกมีความสุขและอบอุ่น จนบางครั้งฉันไม่ได้คิดว่าจุนซูเป็นพี่ชาย เพราะทั้งภายนอกและภายในพี่จุนซูนั้นงดงามราวกับภาพวาดของนางฟ้า  ฉันก็เลยคิดว่าเขาเป็นพี่สาวที่น่ารักคนนึงมากกว่า”

“นั่นก็แสดงว่านายรักมัน  ไม่ต้องมาพูดให้มากความหรอกนะมินโฮ” แค่นี้ก็เจ็บเกินพออยู่แล้ว ยังจะมาพูดชมอีกฝ่ายต่อหน้าเขาอีก

“ก็แล้วนายทำไม..ไม่หัดทำตัวให้มันดีๆแบบพี่จุนซูเขาบ้าง ถ้าจะทำให้ฉันหันมามอง ต้องไม่ใช่วิธีสกปรกๆแบบนี้”

“พี่จุนซูเขารักนายมากนะ  ตอนที่ฉันคุยกับเขา ก็คอยแต่พูดถึงนายให้ฉันฟังตลอด  แถมบังคับให้ฉันคบกับนาย เพราะเขารู้ว่านาย...แอบชอบฉัน”  คีย์เบิกตากว้าง จู่ๆกลับหน้าแดงขึ้นมาทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อน เหมือนมินโฮจะพูดอะไรต่อ เลยเงียบฟัง

“คอยแต่บอกว่านายนิสัยดี น่ารักอย่างงู้นอย่างงี้  และถ้าจะคบกัน ก็กำชับฉัน ว่าอย่าทำให้นายเสียใจ  แต่พอฉันได้มาเจอกับนายและรู้จักนิสัยของนายจริงๆ  มันไม่ใช่อย่างที่พี่จุนซูพูดแม้แต่น้อย ”  ฟังแค่นั้นก็ก้มหน้าลงไม่กล้ามองอีกฝ่าย  จู่ๆน้ำตาหยดแรกกลับไหลลงในถ้วยน้ำชาโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าจะทำให้ฉันรับรู้ว่านายรักฉันจริงๆ มันยังไม่สายเกินไปหรอก หากจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น” ทิ้งคำพูดที่เหมือนมีนัยอะไรแอบแฝงไว้ในประโยคนั้น  พร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมายืนอยู่หน้าระเบียงห้อง  ทิ้งร่างเพรียวบางไว้ให้นั่งทบทวนกับคำพูดเขาเพียงลำพัง  หวังว่าคำพูดนั้น จะช่วยเตือนสติเด็กหลงผิดให้คิดได้เสียที

“พี่จุน..ฮึ่กก พี่จุนซู ผมขอโทษ ฮืออ” คีย์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พร่ำแต่บอกขอโทษพี่ชายต่างสายเลือดซ้ำไปซ้ำมา   แม้รู้ว่าสายเกินไป เพราะไม่มีทางแก้ไขอะไรได้กับสิ่งที่เขาได้ทำไป  เขาโดนกรอกหูให้นึกถึงแต่ตัวเอง ไม่ให้นึกถึงคนอื่น  โดนสั่งสอนและให้มองโลกในแง่ร้าย   ให้เกลียดชังพี่ชายที่แสนดีคนนี้  จนตอนนี้เขาได้กลายเป็นปีศาจร้ายในสายตาของคนที่ตัวเองแอบรักไปเสียแล้ว

ความรัก ทำให้สายตาของผมมืดบอด  และมันก็พลันสว่างขึ้นอีกครั้ง  เพราะ...ความรัก

.

.

.

.

อากาศยามเช้าของวันนี้เย็นสบายกว่าหลายวันที่ผ่านมา  อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้ระเบิดความใคร่ ไม่ได้ระบายกับคนข้างๆ  ก็เลยทำให้ในตอนนี้ส่วนแข็งขันกำลังตั้งชูชันรับวันใหม่  อยากจะชักนำให้ถึงจุดผ่อนคลาย...

แจจุงค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่ายที่กำลังหลับพริ้มนอนสบาย   ก็อยากจะปลุกให้ลุกขึ้นมาช่วยอยู่หรอก  แต่ก็ช่างเถอะ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมีอีกเยอะ

พักผ่อนไปก่อนเหอะ มีเวลาให้เพลียอีกเยอะ ไม่ต้องห่วง..

“อา ~” เสียงครางแหบทุ้มแห่งความสุขสมเล็ดรอดออกจากริมฝีปากได้รูปเป็นระยะ เมื่อมือตนได้ชักนำแกนกายขนาดมโหฬารของตัวเองที่มันขยายคับแน่นจนเต็มฝ่ามือใหญ่...รูดชักขึ้นลงช้าๆไม่เร่งรีบ  เสียงครวญครางของคนข้างๆ  เรียกคนตัวเล็กให้งัวเงียตื่นขึ้นจากนิทรา  ขยับกายลุกขึ้นนั่งพลางเหยียดแขนขึ้นตรงเพื่อบิดขี้เกลียด พร้อมลดมือลงขยี้เปลือกตาเบาๆพอให้ขี้ตาได้หลุดออกไปบ้าง  เพราะความง่วงเลยล้มตัวลงนอนอย่างเดิม หากแต่หน้าไม่ได้แนบลงไปกับหมอน แต่เป็นตักอุ่นๆของแจจุงต่างหาก

                พอเขาได้ตื่นขึ้นมาแล้ว  คงหลับไม่ลงอีกต่อไป  ใบหน้าหวานเกยคางอยู่บนหน้าขาของร่างที่กำลัง นั่งทำภารกิจส่วนตัวอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ  เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นแล้วก็ต้องเบิกกว้างพร้อมกระพริบตาถี่ กลืนน้ำลายลงลำคอ... เมื่อพบกับสิ่งมหัศจรรย์ของโลกขนาดมโหฬารที่กำลังตั้งชูชันอยู่ตรงหน้าเขา

“ย๊า...ท..ทะลึ่ง!!” มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นปิดตาพลางส่ายศีรษะไปมา  แก้มใสๆขึ้นสีแดงระเรื่อคล้ายลูกตำลึงสุกเพราะความกระดากอายที่เห็นในสิ่ง...ที่ตัวเองไม่อยากเห็น

ผิดกับอีกฝ่ายที่กำลังเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ได้กระดากอายในสิ่งที่ตัวเองทำแม้แต่นิด กลับชักนำขึ้นลงถี่และเร็วขึ้นจนเกือบสุดปลายทางแห่งฝั่งฝัน

“ขอยืมมือหน่อย..เมื่อย~”   มือใหญ่อีกข้างเอื้อมจับข้อมือบาง พร้อมวางฝ่ามือเล็กและบังคับมือนั้นให้ชักนำขึ้นลงยังแก่นกายขนาดใหญ่ของเขา  ฝ่ามือนุ่มนิ่มบวกกับความอุ่นที่เมื่อยามมือนี้สัมผัสขึ้นลง   มันทำให้เขารู้สึกดีจนแทบคลั่งจนอยากจะปลดปล่อยหยาดหยดที่มีออกมาให้หมด  จุนซูก้มหน้างุดจะชักมือหนี หากแต่มือใหญบีบมือตนไว้แน่นไม่ให้ไปไหน

“ทำแบบไม่ต้องบังคับสิ๊..ไปเรื่อยๆ” มือใหญ่ผละออกมา  เปลี่ยนมาเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตากับเขา

“ท..ทำไม่เป็น”

“รูดขึ้นรูดลง ไม่เห็นจะยาก  ฝึกไว้ เวลาฉันไม่อยู่ เกิดอารมณ์ขึ้นมาจะได้ช่วยตัวเองได้  อืมมม~ แบบนั้นล่ะเด็กดี~” เพราะความที่ทนฟังถ้อยคำแสนน่าอายต่อไปอีกไม่ได้  จึงยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอกโดยที่อีกมือไม่ต้องบังคับ  ฝ่ามือนุ่มนิ่มรูดชักยังส่วนหน้าอายตรงหน้าขึ้นลงตั้งแต่โคนจรดปลาย แม้แจจุงรู้สึกดีก็จริง หากแต่เขาอยากรังแกอีกฝ่ายมากกว่านี้  จึงปัดมือเล็กออก และจับร่างบางนอนราบไปกับพื้นเตียง

“จะทำ..อ..อะไร”  ดวงตาคู่สวยแววตื่นตระหนกกำลังมองคนข้างบนด้วยความหวาดหวั่น  เขาไม่อยากให้ตัวเองต้องมาตกอยู่สถานการณ์แบบนี้ซ้ำๆ  ไม่น่าตื่นขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายทำร้ายกันแบบนี้เลย...

“ทำในสิ่ง..ที่อยากทำ”

....................

ยังไงอ่านแล้วเม้นๆให้แอมหน่อยนะคร้าาา  ^[]^

 ใครจะเข้ามาคนแรกกกคร้าาาา  ประเดิมเม้นให้แอมชื่อใจหน่อยเน้  (เหลือกันนอยู่แค่นี้แล้ว555+) 

แอมเคยค้างไว้ในเด็กดีใช่มะ  ว่าตอนต่อไปอาจเป็นเอ็นซี  แต่พอแต่งแล้วมันไม่เอ็นซีอ่ะ  ตัวละครมันกดดันคนเขียน TT

แต่ตอนต่อไป  คงต้อง  nc-17 เนอะ ถ้าลงในเด็กดี โดนแบนแน่นอนเค่อะ  ลงในนี้ขอลั้ลลาหน่อย  ไม่มีใครตามมากดแบน555+

พาร์ทนี้เอาไปแค่เรท PG-13  ก่อน พอกล้อมแกล้ม อิ๊ย่ะฮ่าๆๆๆๆ   


ตอนนี้แอมก็กลายเป็นคนเขียนลับๆ แบบไม่เปิดเผยเรียบร้อยแล้วว 55555555+

ส่วนฮาร์ทเพน  ไว้แอมว่างๆ จะลงฉบับรีไรท์ให้นะคะ  เดี๋ยวใครอยากอ่าน จะเรียกจร้าา ^^

ปล.อ่านแล้วมีคนสงสัยมั้ย ว่าจุน...ท้อง 55555555+

ปล.(ตัวเบ้อเร่อ) ถ้าคอมเม้นใครไม่ขึ้นในนี้ แต่รีดเดอร์กดเผยแพร่แล้ว มันจะส่งมาให้เมลแอมหมดค่ะ
ไม่มีปัญหาๆ เดี๋ยวแอมก็อป คอมเม้นท์นั้น เอามาแปะเอง 555555555+ (เสียดายน่ะ ^^)