Wanted [chapter 8]

Wanted [chapter 8]

ตั้งแต่น้อยจนเติบใหญ่...เมื่อครั้นที่เขาโชคดีกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง  เขาตักตวงความสุขจากความโชคดีไม่ทันไร  ความโชคร้ายก็คืบคลานเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัว...ครั้งนี้ก็เช่นกัน  ไม่รู้เขาจะซวยซ้ำซวยซ้อนไปถึงไหน...

“ปล่อย!” จุนซูพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากพันธนาการ  สบตามองอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว...แต่ใครจะรู้ว่าลมหายใจเขามันแทบขาดช่วง ทั้งยังเจ้าก้อนเนื้อที่อกซ้ายมันเหมือนจะหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ

เขากลัว..กลัวไปหมดแล้ว

“ไง...รอดมาได้เลยคิดอยากจะมาฆ่าฉันงั้นหรอ ฮึ”  แจจุงกระตุกแขนเล็กเพียงนิดเดียว ร่างน้อยทั้งร่างก็ล้มลงทาบทับบนกายแกร่ง  ใบหน้าหวานกระแทกลงบนอกอุ่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบใบหน้าหล่อด้วยสายตาชิงชัง   ใบหน้าของคนทั้งสองใกล้กันจนอันตราย..ครั้นจะยันกายขึ้น ก็ทำไม่ได้  เมื่อแขนแกร่งโอบรัดเอวเขาไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับเขยื้อนไปไหน

“เอาสิ...อยากจะทำอะไรฉันก็เชิญ  เหมือนกับที่ฉันทำนายไว้...”  มือใหญ่จงใจลูบไปมาอยู่บริเวณสะโพกอวบอิ่มแล้วลูบไล้ลงมาเรื่อยๆจนหยุดที่บั้นท้ายกลมกลึง  ลูบอยู่แบบนั้นไม่ไปไหนจนคนตัวเล็กเกร็งไปทั้งร่าง  ขนลุกชันเมื่อเจอสัมผัสนี้เข้า

“ม..ไม่! ปล่อยนะ! ” ใบหน้าหวานหันหนี...หากใบหน้าเราใกล้กันเกินไปคงอันตรายต่อเขาเป็นแน่  เพียงแค่ร่างที่แทบหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งเดียว  ก็น่าหวาดเสียวพออยู่แล้ว...ทำอย่างไรดี  เขาอยากกัดลิ้นตัวเองตายไปเสียตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด...

  มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นลูบอยู่บริเวณต้นคอขาวเนียนก่อนจะเชยคางมนให้หันมาสบตากับเขา  ลูบไล้แก้มใสจนคนตัวเล็กหลงเคลิ้มเมื่อสบสายตาคมเข้า  ลมหายใจอุ่นร้อนรดรวยรินใบหน้าหน้ากันและกัน   ทั้งยังสัมผัสอ่อนโยนที่ไม่เคยพานพบจากคนๆนี้เลยสักครั้ง

หารู้ไม่..ว่ามันคือกับดักล่อเหยื่อก็เท่านั้น

“อ๊ะ!”  กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถูกมือใหญ่กดศีรษะตนลงมาจนริมฝีปากบางแนบบนริมฝีปากร้ายอย่างไม่ทันตั้งตัว  จุนซูเบิกตาโพรง ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัวและเตรียมใจ...

“ย..หยุดนะ...ฮึ่กก..ป..ปล่อย” เสียงทักท้วงดังอื้ออึงในลำคอจนฟังจับใจความไม่รู้เรื่อง  ร่างน้อยดิ้นขลุกขลักบนร่างสูง ยกมือทั้งสองข้างยันอกแกร่ง พยายามดันตัวขึ้น... ก็ไม่รู้ว่าไร้เรี่ยวแรงหรือร่างกายมันอ่อนระทวยกับสัมผัสนี้ไปเอง...จากที่ขัดขืนก็ทำได้เพียงอยู่นิ่งๆ ยอมให้คนใจร้ายกลั่นแกล้งเขาเสียให้พอ  เดี๋ยวก็เบื่อไปเอง...

“ง่ายจังเลยนะ...” ริมฝีปากร้ายยอมผละออก...ใช้สายตามองใบหน้าที่เหนื่อยอ่อนของคนข้างบน..พลางยิ้มกระหยิ่มใจ...ขอแสดงความยินดีด้วยที่รอดมาได้...ถือว่านายเก่ง..คิมจุนซู

ก็ขอให้โชคดีตลอดไปแล้วกัน...แต่อยู่กับฉัน..จะโชคร้ายหรือโชคดีก็แล้วแต่นายจะคิด

“ฉันไม่ได้ยอม และก็ไม่เต็มใจด้วย...นายต่างหากที่ดึงฉันลงมา...  บอกให้ปล่อยไง..ปล่อย!”

“อะไรกัน..ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันเสียเปรียบนายชัดๆ  นายอยู่ข้างบน  ส่วนฉัน..อยู่ข้างล่าง...นายกำลังได้เปรียบฉันนะ คิมจุนซู”

“อยากฆ่าฉันต่อก็ทำเลยสิ..บีบคอให้ตายไปเลย  มัวรออะไร..”  มือใหญ่จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างวางบนลำคอตน   ความหมายคือ..เมื่อในเวลานี้จุนซูเป็นฝ่ายได้เปรียบเขา  ก็ควรที่จะลงมือฆ่าตามที่เจ้าตัวปรารถนา  แต่คนตัวเล็กดูจะไม่เข้าใจนัก  จะชักมือหนีออกจากลำคอแกร่ง แต่ไม่ช้าก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบจนได้...

“เวลาจะฆ่าใครอย่ามัวลังเล...ไม่อย่างนั้น  นายก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเอง”  แจจุงใช้ช่วงที่จุนซูเผลอ  เป็นฝ่ายพลิกกลับขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน  มือใหญ่แหวกคอเสื้อของคนตัวเล็ก  เผยให้เห็นเนินอกนวลเนียนรวมถึงต้นคอและลาดไหล่ก็ไม่มีร่องรอยใหม่...แต่ยังคงเหลือร่องรอยเดิมที่เขาเป็นคนทำ...รอยช้ำสีกุหลาบบัดนี้ดูจางลง 

“ก็ไม่รู้ว่านายเก่ง  หรือไอ้พวกนั้นมันโง่ที่ปล่อยนายมา...มีเหยื่อไปส่งถึงที่แท้ๆ  กลับให้รอดมาได้..”

“ใครมันจะเลวเท่านายกันล่ะ” ขัดขืนไปก็เสียแรงเปล่า  เขารู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรกับเขา  จะต่อสู้กับคนตรงหน้าได้ก็คงจะเป็นคำพูดแดกดันเท่านั้น  แต่คนอย่างแจจุงรู้สึกซะที่ไหนล่ะ...

“หึ...อย่าปากดีไปหน่อยเลย...ที่เอาตัวเองรอดมาได้  เพราะอยาก...กลับมาให้ฉันกอดคนเดียวงั้นสิ  แค่คืนเดียวก็ติดใจแล้วเหรอ?”  ริมฝีปากได้รูปแนบหูนิ่มก่อนพรมจูบซับหลังใบหูลงมาเรื่อยๆจนถึงลำคอระหงษ์  จุนซูได้แต่นิ่งเงียบ หยดน้ำตาเอ่อล้นสองขอบตาเรียว..โดยไม่ไหลอาบแก้มเลยสักหยด...แม้เสียงสะอื้นก็ไม่ดังเล็ดรอดออกจากกลีบปากบาง...แม้เรี่ยวแรงที่หลงเหลือก็ยังไม่ใช้ออกแรงขัดขืน...เพราะหัวใจดวงน้อยๆได้ถูกทำลายโดยสิ้น...ร่างกายก็ถูกทรมานเยี่ยงทาส...  ความบริสุทธิ์ที่เคยใสสะอาดบัดนี้ขุ่นมัวและหมองหม่น   ยังจะมีอะไรที่จะต้องเสียดาย...ชีวิตเขาไม่เคยมีค่ามาตั้งแต่แรกแล้ว

ริมฝีปากหนาทาบทับบนกลีบปากบางก่อนใช้ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าสำรวจโพรงปากหอมหวานละมุนอย่างนุ่มนวล..เพราะจุนซูไม่ขัดขืน..คงไม่ต้องรุนแรงเหมือนเมื่อคืนวาน

ไฟปรารถนาโหมกระหน่ำนำพาคนทั้งคู่สู่บทรักที่แสนเร่าร้อน..ค่ำคืนที่แสนยาวนาน ทว่าความนุ่มนวลที่ครั้งนี้คนที่ว่าเกลียดได้มอบให้กลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นแรง อ่อนไหว...สายตาเย็นชาที่เขาเกลียดชังคอยมองมาละลายหัวใจให้ลุ่มหลง...ส่วนลึกในหัวใจแอบหวั่นไหวกับรสสัมผัสแสนนุ่มนวลนี้...แต่ต้องน้ำตาตกใน  เมื่อเสี้ยวหนึ่งในความคิด  นึกได้...ว่าบทรักนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก...เขายินยอมก็จริงแต่ไม่ได้เต็มใจ  ทุกสิ่งทุกอย่างในสมองตีกันจนสับสน  เขาเป็นอะไรไป...คนตรงหน้าที่เขาเอ่ยปากว่าเกลียดนักเกลียดหนา...ทว่าเขากลับมีความรู้สึกเช่นนี้ให้

รู้สึกดี...หรือชินชา...แยกให้ออกนะ คิมจุนซู

แสงสนธยาของเช้าวันที่สามสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาภายในห้องทึบ  ร่างแกร่งเบียดกายเข้าหาร่างบางที่นอนหันหลังให้เมื่อบทรักสิ้นสุดลง..ล้มตัวนอนกกกอด  จูบซับลาดไหล่นวลเนียนด้วยความหลงใหล  คนทั้งสองไม่อาจรู้ว่าบทรักครั้งนี้ยาวนานถึงสามวันสามคืน  กี่ครั้ง..ก็นับไม่ได้  สามวันที่แสนหอมหวานยังรวดร้าวไม่เท่าครั้งแรกในวันเดียวที่รุนแรงป่าเถื่อน 

‘ครั้งนี้...คงจะเกินพอแล้วมั้ง..คิมอึนยอง..หวังว่าผลงานของฉันคงจะสร้างความประทับใจไม่น้อย’ ใช่ว่านึกสงสารถึงเบามือได้ขนาดนี้  หากเป็นเพราะว่าเมื่อครู่ที่สบมองเสี้ยวหน้าหวาน...กลับทำให้นึกถึงใครบางคน  ที่ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร...คนที่ไร้หัวใจอย่างเขา...กลับคิดถึงคนๆนั้นเหลือเกิน...

.

.

.

.

ที่ญี่ปุ่น...ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในเกาะโอกินาวา

ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนนอนกอดกระชับกาย... อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่ไม่มีคิมจุนซูมาเป็นเสี้ยนหนามหัวใจ เขาถึงได้มินโฮมาครอบครองในที่สุด

 “มีความสุขมั้ย..กับการที่โดนกอดโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้รัก...”

“รู้สึกดีใช้ได้เลยล่ะ” เอ่ยวาจาโต้กลับทั้งที่ในใจรู้สึกแย่ไม่ได้รู้สึกดีอย่างคำพูด

“สักวันนายจะต้องทรมานและเสียใจที่ทำแบบนี้... นายจะต้องเจ็บปวดในอ้อมกอดของคนที่เขาไม่เคยมอบหัวใจให้... หากในตอนนี้นายมีความสุขที่ได้ร่างกายของฉันไป   ได้ครอบครองแค่ตัวฉันแต่อย่าหวังจะได้หัวใจ.. ถ้าต้องการแค่นี้  ก็อย่าปล่อยฉันให้หลุดมือไปไหนแล้วกัน” เมื่อประโยคยาวจบลง ร่างแกร่งก็โน้มตัวลงมอบจุมพิตแสนหอมหวานแต่คนที่รับสัมผัสรู้สึกขืนข่มใจ

ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้น หรือวันไหน...แค่ในเวลานี้ก็เหมือนมีหนามมากมายคอยทิ่มตำ

ยอดอกทะลุถึงก้อนเนื้อที่อกซ้ายจนแทบขาดใจ...หากจุนซูไร้ซึ่งตัวตนบนโลกใบนี้เขาคงจะได้หัวใจแกร่งมาครอบครองพร้อมร่างกาย...ในนรกนั่นหวังว่าป่านนี้พี่ชายต่างสายเลือดคงเจ็บปวดทรมานปางตาย..เดี๋ยวมินโฮคงจะหมดอาลัยรักไปเอง...

“ถึงยังไงซะ..นายก็เป็นคนแรกของฉันนะ..ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ?”

“คนแรก...หึ  กล้าพูดนะ  นายมีอะไรกับใคร คงจะพูดกับคนนั้นคนนี้ว่าเขาคือคนแรกของนายตลอดงั้นสิ” สะดุดกึกเมื่อเจอคำพูดเชิงดูถูก...เขาไม่ได้พูดโกหก มินโฮคือคนแรกของเขาจริงๆ...ลิ่มเลือดที่เปรอะเปื้อนบนเตียงนอนยังเป็นข้อพิสูจน์ไม่ได้อีกหรือ...หรือว่า มินโฮไม่ได้สนใจเลยสักนิด...อาจจะใช่

“ฉันดู..ร่านขนาดนั้นเลยเหรอ?” รู้สึกเจ็บอยู่ในอกเล็กน้อยเมื่อเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับคนไร้เรี่ยวแรง

“รู้ตัวนี่..” เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อคนที่เขาแอบรักหาว่าเขาเป็นเช่นนั้น...ก็สมควรแล้วนี่  เขามีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไรอีก...แค่ได้อยู่ด้วยกันก็เกินพอแล้วไม่ใช่เหรอ...แต่สิ่งที่ขาดหายไปคือหัวใจที่รอวันเติมเต็ม...แบบนี้มันย่ำแย่เสียยิ่งกว่า..

RRRrrrrrrrr..

   เสียงโทรศัพท์ของคีย์ดังขึ้นติดต่อกัน...ทว่าเจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจนอกเสียจากความเจ็บปวดที่คับแน่นในอก...จนกระทั่งมือใหญ่คว้ามือถือที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาทำท่าจะกดรับสาย  แต่ถูกมือเล็กแย่งไป เมื่อเหลือบมองเบอร์ที่ปรากฎบนหน้าจอมือถือเลยกดรับสายอย่างไม่ลังเล

“มีอะไรหรอครับ..” มีเรื่องอะไรผู้เป็นแม่ถึงได้โทรมาแต่เช้าตรู่...มันต้องมีอะไรแน่ๆ

‘ลูกรู้ข่าวความคืบหน้าของแทมินบ้างมั้ย...ตอนนี้ซึงฮยอนสั่งให้คนตามตัวให้วุ่น  เห็นแทมินบ้างหรือเปล่า?’

“แทมิน...ทำไมหรอครับ” 

‘นี่ลูกไม่รู้เลยเหรอ...แทมินน่ะ หนีการแต่งงานไป  ไม่รู้ป่านนี้อยู่ที่ไหน แล้วหนีไปกับใคร...เผื่อลูกจะเจอบ้าง เพราะทั้งมินโฮและลูกสนิทกับแทมินไม่ใช่เหรอ?”

“หรอครับ..ผมเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละ...แค่นี้ก่อนนะครับ  ถ้าเจอแล้วผมจะรีบโทรบอกทันที” พูดกับผู้เป็นแม่เพียงแค่นั้นก่อนจะกดตัดสายไป  พร้อมทิ้งกายลงนอนข้างๆชายหนุ่มด้วยความเมื่อยล้า  แค่เรื่องของตัวเองก็ยังจะเอาไม่รอด...ยังจะต้องมีเรื่องของคนอื่นมาติดพันอีก

“มีเรื่องอะไร...”  มินโฮเอ่ยถามด้วยความสงสัย  เมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนสนิทมาข้องเกี่ยวในการสนทนาของสองแม่ลูกเมื่อครู่

“ก็เรื่องที่แทมินหนีการแต่งงานไปน่ะ...จริงสิ!” เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อสามวันก่อนเจอแทมินที่สนามบินอินชอนซึ่งมากับชายแปลกหน้า..ชู้สินะ...ดีล่ะ..เขาจะได้โทรบอกผู้เป็นแม่  ก่อนที่แทมินกับชู้รักจะหนีไปไหนไกล...จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวเสียที  คีย์หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง แต่ดันถูกมือใหญ่คว้าไว้

“ถ้าจะโทรไปรายงานว่าเจอแทมินล่ะก็...เชิญอยู่ที่ญี่ปุ่นคนเดียวแล้วกัน”

“หมายความว่ายังไง” มือเล็กถือโทรศัพท์ค้างไว้

“ฉันรู้เรื่องที่แทมินหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว”

“แล้วทำไมที่สนามบินอินชอนนายถึงไม่บอกฉัน  ไม่ก็โทรไปบอกพี่ซึงฮยอนสิ...ทำไมนายถึงนิ่งเฉยแบบนั้น..บ้าหรือเปล่า!” คีย์หัวเสีย  เมื่อรับรู้ว่ามินโฮรู้มาตั้งนานแล้วแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

“ทำไมล่ะ...คนเค้าจะไปมีความสุข  จำเป็นต้องเข้าไปขัดขวางด้วยเหรอ  อีกอย่างแทมินก็เป็นเพื่อนที่ดี...ฉันอยากให้เขาได้อยู่กับคนที่เขารัก”

“อ้อ! ลืมไป  คนอย่างนายเห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกของตัวเองสินะ..เอาสิ  อยากจะโทรก็โทรเลย  ”

“แต่จำไว้แล้วกัน...ถ้านายกดโทรหาแม่ของนายเพื่อบอกเรื่องของแทมินเมื่อไหร่...ฉันจะไปจากนายทันที  หากฉันคิดจะไป  นายก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรั้งฉันให้อยู่กับนายต่อไป!”   มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นจนแทบแหลกคามือ...ก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างๆด้วยความคับแค้นใจ

.

.

.

.

แม้จะชิงชังในอ้อมกอดนี้  แต่ก็ยอมให้คนใจร้ายกกกอดแต่โดยดี  ดวงตาเรียวเล็กปรือปรอยก่อนจะคล้อยหลับไปในที่สุด  สักพักก็ได้ยินน้ำเสียงแหบพร่าละเมอพึมพำเรียกชื่อผู้ที่เป็นแม่เลี้ยงและน้องชายต่างสายเลือด...คล้ายกับเอ่ยวาจาอ้อนวอนอะไรสักอย่าง...ที่ซาตานตัวร้ายพอจะจับใจความได้ว่า...จุนซูละเมอขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้น้องชายต้องตายจาก...

“นายนี่มันโง่จริงๆ...ละเมอขอโทษคนที่ทำร้ายตัวนายเองเนี่ยนะ...บทลงโทษของคนโง่ก็ควรจะเจอแบบนี้ล่ะ..”  แจจุงคลายอ้อมกอดออกจากกายบาง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นนั่ง เพราะความอยากรู้อยากเห็นเลยหยิบกางเกงของคนที่ยังนอนสลบใสลขึ้นมา  ก่อนมือใหญ่จะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสำรวจดูว่าคนตัวเล็กพกอะไรติดตัวมาบ้าง...

“ยาพ่น...” หยิบสิ่งแรกที่ควานหาเจอขึ้นมาดู  สิ่งนั้นทำให้ต้องเหลือบตามองร่างที่นอนทอดกายเปลือยเปล่าบอบช้ำ...รู้ตัวอีกทีก็เกือบจะฆ่าคนที่ป่วยเป็นโรคหอบจนเกือบตาย...เสี้ยววินาทีหนึ่งในความคิดก็นึกสงสาร  แต่ใครจะสนล่ะ...อยากรนหาที่เองนี่..

มือใหญ่วางยาพ่นไว้ข้างๆ ก่อนจะล้วงสำรวจสิ่งต่อไปที่อยู่ในปราการ  คล้ายสายอะไรสักอย่าง...  เมื่อหยิบขึ้นมาเชยชม..กลับพบสิ่งที่ไม่คาดคิด  ครั้นจะปล่อยให้คนข้างๆนอนหลับสบาย  เห็นทีคงต้องปลุกขึ้นมาไขข้อข้องใจเสียแล้ว...

หากนี่คือเรื่องบังเอิญ..หรือจะเป็นเพราะสิ่งที่เขาไม่เคยเชื่อ….

พรหมลิขิตงั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี..